Ünal Bolat

"Denilen olmuş. Rus askerleri gelip seslenmiş: Parası olanı serbest bırakacağız! Önce parası olduğunu söyleyenleri götürmüşler. Birer birer götürüyorlarmış. Ama kim nereye gitti, öldü mü kaldı mı belli değil..."

"İngilizcem zayıftı... Sınıfta kalacaktım... Üzüntüden kahroldum... Ama yapacak bir şey de yoktu... O yaz dayımın İstanbul'dan gelmesini bekledim... O üniversite öğrencisiydi... Beni çalıştırırdı..."

"Şansına düşen kişiler onun ahlâkına, uymayan kişilerdi. Koca şehirde ne kendini anlayan, ne kendinin anladığı birini bulabilmişti. Meğer iyi bir arkadaş ne kadar önemliydi..."

"İçeri girdiğimizde komik bir durum olmuştu... Babam avukata, avukat da bana saygı gösteriyordu... Nihayetinde karşısında bir ağır ceza reisi olarak duruyordum..."

"Sabri Amcanın tanıdığı bir kasap vardı. Eti hep oradan alırdı. O gün vakit öğle sonrası, ikindiye yakındı. Alt katta bir çığlık koptu ki sormayın. Mahalleli bir anda oraya üşüştük..."

"Ahmet hiç değişmemişti aslında... Allah'ım nasıl da efendi bir delikanlıydı... Boy pos ondaydı. Yakışıklılık dersen artistler eline su dökemezdi. Nasılsın iyi misin diye de soramıyordum..."

"Keşke bu kadarla kalsaydı. Ahmet'e üzülürlerken büyük oğulları Cemal'in derdi çıkmıştı. Altı ay içinde gitmedik doktor, gitmedik hastane kalmadı. Çare? Yok... Allah'ım yoksa Cemal ölecek miydi?"

"Kafama ilk ‘şüphe' tohumlarını eken, İstanbul-Çapa Eğitim Enstitüsü'ndeki edebiyat hocam Nihad Sami Banarlı olmuştur. Pazar günleri Çemberlitaş'taki Yahya Kemal Enstitüsü'ne gider sohbetinden yararlanmaya çalışırdım..."

"Benim bir kız kardeşim var. Ankara Tıp'ta okuyor. Onun, genç yaşta vefat eden bir hocası var. Allah rahmet eylesin, o tavsiye ediyor Osman Ünlü Hoca'yı kardeşime. Kardeşim bir süre sonra Osman Hoca'nın fanatiği olmuş..."

"Durduk yerde bu askerlik de nereden çıkmıştı?!. Nasıl da askere gitme kararıyla karşı karşıya kalmıştım anlamıyordum? Ama işte yurt dışına İngilizce kursuna gidiyorum derken adım adım askere gidiyordum... "

"Kocalarımız geldiğinde bizler çoktan ‘yavrum' diye melemeye başlamıştık... Sabahat eltim de benim gibiydi. Aklına gelebilecek her türlü olumsuz ihtimali sıralayıp gözyaşı döküyordu..."

"Ben bir evin bir kızıyım. Daha doğrusu kızıydım... Şimdi hiç ama hiç ummadığım bir zamanda bir kardeşimin olduğunu öğrendim... Sevinelim mi üzülelim mi bilemediğimiz bir durumla karşı karşıya kaldık..."

"Mobilyacının parası bir sene olmuş ödenmemişti. Tabii adamlar aramaya başladılar. Arayan beni arıyordu. Çünkü onlar beni tanıyordu. Ben ortağıma sordukça o da ‘öderiz' diyerek savsaklıyordu. Birkaç ay da böyle geçti. Ve bir gün..."

"Hanımefendi, aslında siz ilmihal kitabı arıyorsunuz. Yani sizin aradığınız kitap ilmihaldir. Müslümanlar Kur'an-ı ke-rimde ve hadis-i şeriflerde emredilen dini hükümleri asırlardan beri hep ilmihal kitaplarından öğrenmişlerdir."

"Allahü teâlânın çok sevdiği kimse, dinini öğrenen ve başkalarına öğretendir. Dininizi İslam âlimlerinin ağzından öğreniniz" buyruğu gereği Hocam hep "Hakiki âlim bulamayan, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından öğrenmeli" derdi.

"Dede Ahmet, Ankara'ya döndüğünde, kendi adını taşıyan torununun halen iyileşemediğini görünce vurgun yemiş gibi olmuştu... ‘Vaah torunum vah' derken sanki on sene birden ihtiyarlamıştı... Çok geçmeden de vefat etti..."

"O akşam başlayan meslek birlikteliği tam otuz beş yıl sürmüştü... Tam otuz beş sene anneciğim o nerede görev yaptıysa onun hemşireliğini üstlenmişti. O annemsiz, annem onsuz sağlıkta yarım kalıyordu... İkisini ancak ölüm ayırdı..."

"Annem paraya pula hiç düşkün değildi. Makam veya mevkiye de... Ama anneciğim onuruna düşkün bir kadındı... Hiçbir zaman işinden veya kılık kıyafetinden dolayı kimseden laf işitmemişti..."

"Balkondan, çocuk parkına çeviriyorum yönümü... Olacakları izliyorum ister istemez... Adam gayet kendinden emin ve haklılık duygusuyla parka geldi... Doğruca kadınlara yöneldi. Çocuklar onun için muhatap değildi...

"Mahkûmlardan biri boynuna sarıldığı savcıyı bırakmamıştı. Kulağına bir şeyler fısıldıyordu. Mahkûm arzuhalini dile getirdiğinde savcının rengi birden değişmişti... Gözleri doldu geldi... -Tamam... Tabii ki... Tabii ki, dedi kesik kesik... Koskoca savcı kendini tutamamış ağlamaya başlamıştı."