Adnan Şahin

Ekonomide ön plana çıkan ülkeler dünya gastronomi haritasında yerlerini alma çabalarını aralıksız sürdürüyor. Türk gastronomisi de en azından durumun farkında olmaya başladı. Dikkat çekici çalışmalar var.

Şehirde hayvancılığın gelişmesi, dolayısıyla süt ve süt ürünlerine bağlı olarak yapılan çeşitli yiyeceklerin zenginleşmesini sağlamış.

Ülkemizin en değerli gastronomi envanterine sahip Kastamonu’da bilinen 812 adet yemek türü var. Hepsi de olabildiğince özgün yemekler.

Tarihi eskilere dayanan Kırklareli’nin toprağı da çok verimli. Tarım ürünlerindeki zenginlik şehrin mutfağına da yansıyor. Papara, labada sarması, manca, tavuklu kalle, pekmezli kaçamak şehre özgü lezzetlerden.

Ceyda Bölünmez Çankırı ve Ebru Baybara Demir’in içinde olduğu projenin temelinde ‘‘Gerçek tohum, toprağa bereket, bizlere şifa, çocuklarımıza gelecek demek’’ mottosu var.

Kentin bütününde et yemeklerinin, zeytinyağının, her tür balık ızgara ve buğulamanın tadına doyacağınız zengin bir mutfak kültürü var.

Oruk, semirsek, tepsi kebabı, humus, zahter salatası, künefe, kabak tatlısı, küflü çökelek salatası, turplu tarator... Bu güzel yemekleri tatmak için Hatay’a gitmek şart.

Her şey şahane fakat birkaç kurum ya da kişinin gayreti yetmiyor. Korkarım ki yöneticiler, yavaş yavaş yok olan bu muhteşem gastronomi zenginliğinin farkında değil.

Diyarbakır, kültür varlığı mutfak olmadan; ne kimliğini doğru açıklayabilir ne de anlamlı kılabilir. Şehirde hikâye çok ama yemek adına önemli başlıklar var...

Çünkü Rize’de hamsi kavağa çoktan çıkmış durumda. Yayla ile deniz arasındaki şehrin mütevazı ama güçlü bir mutfağı var.

Her evin mutfağında pişen yemeğin sırlarını saklayan bir mutfak var Kayseri’de. Tek eksik; kimsenin bu zenginliğin henüz farkında olmaması.

Lezzet hikâyeleri dünyanın en kadim coğrafyasında başlıyor. Bilgim, görgüm ve dilimin yettiğince Anadolu’nun muazzam mutfak birikimini paylaşmak istiyorum.

Anadolu’nun bereketli topraklarını omuzlarında taşıyan insanlarına doğru seslenmeli, gözlerinin içine bakarak, gözlerimizi kaçırmadan, kimi zaman cahilliğin sebeplerini kendimizde arayabilmeliyiz; aynı sofraları paylaşabilmeli ve farkına varmalıyız.