Halime Gürbüz

Şükür az da olsa yağmur yağdı. Barajlar alarm veriyor, su savaşları ‘şimdilik’ komplo teorisi olarak görülüyor lakin net olan şey şu ki; suyumuz bitiyor!

Dedektif Dik, yine esrarengiz bir olayla karşı karşıyaydı... Saldırgan, burnunu mıncırarak bayılttığı kurbanlarının kafasına limon sıkıyor, üzerinde "Emeğe Saygı" yazan bir asma yaprağını da bırakıp kaçıyordu...

Parayı buldukları için Lidyalılara sövsek mi yoksa onları sevsek mi bilemedik. Kimi geçim derdinde, kimi yatırım tavsiyesi peşinde… Kimi borç, kimi de doymak bilmeyen bir tüketim çılgınlığı içinde…

Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olmak... Dimyat Mısır'da Süveyş Kanalı ağzında ve Portsait yakınlarında bir iskeledir. Eskiden Mısır'ın meşhur pirinçleri, buradan Türkiye'ye gelirdi. Dimyat'a pirinç almaya giden bir Türk tüccarın bindiği gemi Akdeniz'de Arap korsanları tarafından soyulmuş ve adamcağızın kemerindeki bütün altınlarını almışlar.

Köyün kenarında sükûnetiyle konuşan bir çeşme vardı.

Anne uyumuyordu. Yorgundu. Asabiydi, huysuzdu, kırgındı. Sürekli hasta olurdu… Ta ki bir gün, ansızın değişene kadar… Bir gün baba ona şöyle dedi: -Üç aydır iş arıyorum, ama bulamıyorum. Gidip arkadaşlarla takılacağım.

Dostoyevski “İnsanlara olan saygımı korumak için onlardan uzak durmaya çalışıyorum” derken, haksız değildi.

Merhaba ben Minti, Halime'nin kedisiyim. Ablam depresyonda. Battaniyenin üstünde hayatı ve insanlığı sorguluyor... Ben de fırsat bu fırsat, klavyeyi patileyeyim dedim. Önce arkadaşlara selam ederim. Aşağı mahalleden Boncuk ve Tekir'e, yukarı damdan Tırmık'a sevgiler. Sarman, seni unutmadım; bizim paspasa bir şeyler olmuş, benim üzerime kaldı, hesaplaşırız sonra! Ne diyordum? Kedi sahiplerinin aklına takılan sorular varmış; çıktım anket yaptım kendi nezdimde tüm kedi dostlarıma da sormaktayım; Sevgili pisi, Yalanırken aniden durup uzaklara dalarak düşündüğün şey ne?

Bu hırs, doyumsuzluk niye ki? Hiç kimse kazık çakmıyor ki dünyaya. Sabah bir sala, öğleden sonra kısa bir veda…

Ağanın biri köyünde büyükçe bir konak yaptırmış. Açılış günü köyde yaşayan herkese yemek vermiş. Çoluk çocuk, kadın erkek, akıllı deli… Deli lafın gelişi değil, gerçekten deliyi de davet etmiş çünkü hemen her köyde olduğu gibi o köyün de bir delisi (meczup) varmış.

Bu bir savaş değil; insanlığın utanç hanesine yazılan kara bir leke. Soykırım, vahşet, kan, gözyaşı… Müslüman ülkeler de kılını kıpırdatmıyor. Gazze’de artık insanlar yalnızca bombalarla değil, bir lokma ekmek, bir yudum su bulamadığı için ölüyor!

Kötüler kendinden emin, İyiler hep kaygı taşıyor... Bir avuç doğruluk, Dünya kadar yalanla savaşıyor. Bahaneler hep hazır, özürler kabahatleri aşıyor. Sevgi dedikleri dilde dudakta, Kimse yüreğinden konuşmuyor... Yerini bilen varsa söylesin, Bu mutluluk dedikleri, İyilerden hep mi uzak yaşıyor?..

Dervişe sormuşlar: “İnsanın başına gelebilecek en güzel nasip nedir?” diye. Derviş şu cevabı vermiş: “En güzel nasip, herkesin bir şeyler anlatmak istediği şu yalan dünyada, seni gerçekten dinlemek isteyen birine rastlamaktır.”

Ben bu satırları yazarken muhalefet partisi ile ilgili karışıklıklar, kapanan yollar, il başkanlığının önünde toplananlar, ‘baba ocağını savunacağız!’ sloganı atanlar, provokatif çağrılar, polisler, TOMA’lar var. Yağıyor “hayat sana hep lay lay lom mu, bu konu hakkında fikrin yok mu?” diye mailler, mesajlar… Tatlııım, zaten yakında kurultay var; hem ben çok düşünürsem kırışırıım, en iyisi ben size bir hikâye anlatayım…

Derse geç kalan bir öğrenci düşünün… Sessizce sınıfa girip kimseye çaktırmadan arka sıralardan birine oturuyor. Gözleri hemen tahtaya kayıyor; öğretmen birkaç matematik problemi yazmış. “Muhtemelen ödevdir,” diye düşünüyor, not ediyor.

Yabancı kelime istilasının ardından sosyal medya sebebiyle de hayli değişen kelime dağarcığımıza eklenen yeni türetilmiş kelimeler;

“İyi kitaplar okumayan adamın, okumuş olmasıyla cahil kalması arasında hiçbir fark yoktur” diyor Mark Twain. Kitaplar da dostlar gibi öz ve iyi seçilmiş olmalı… Bazı kitaplar tadılmak, bazıları yutulmak, bazıları ise sindirilmek içindir. Siz de kitap okumayı seviyorsunuz ki şu anda bir köşe yazısı okuyorsunuz. Sizi tebrik ediyor, alkış konfeti saçıyor, okuduğum kitaplardan not aldıklarımı sizlerle paylaşıyorum. Sizin de not aldıklarınız varsa yollayın bekliyorum…

Efem, fakir sabahın köründe kalkar, zengin güne erken başlar.

Albert Einstein, Japonya'ya gitmişti. Otelde kalıyordu ve otel çalışanına bahşiş vermek istedi ancak, Japonya'da bahşiş kültürü yoktu. Bahşiş vermeyi bazen hakaret gibi kabul ederlerdi.

Bu hafta bol bol iğneci gördüm. Kan aldılar, serum taktılar, damara isabet aldılar kâh tutturdular kâh ıskaladılar… Hiyyüüff…