Ragıp Karadayı

"Dün senden ayrıldıktan sonra düşündüm; sen haklısın Behlül"

"Beni ikaz eden izahatlarından çok memnunum Behlül!..”

Her akşam gün batımında ömrümüzden bir günün daha eksildiğini biliyor, bir şey yapamıyordum. 

Bu anlattıklarımdan sonra Sultan’ım mahcup oldu, kızardı, bozardı. Ne yapacağını şaşırdı. Ben de üzgündüm lakin yalan söyleyecek hâlim yoktu.

Benim sağım solum belli olmazdı. Sultan’ımın karşısında yine de bir pot kırarım endişesiyle işi aceleye getirdim. 

Çocuk çobandan hayatının dersini almıştı!..

“Gidip bu masum çocuğa bir mesele öğreteyim…”

İhtiyarlamakla, dünyada fazla kalmak arasında çok fark var!

Adı gibi çok mübarek biriydi. Belki de bu hususiyetinden dolayı bu Türkistanlı büyüğümüze Abdullah bin Mübarek deniyordu.

Gülen yüzünde güller açıldı sanki...

"Çok çalışıp evlatlara güzellikler, bol ve kıymetli miras bırakacağız ki, sadaka-i cariye olarak amel defterlerimiz hiç kapanmasın!"

"Efendim ne güzel hatıraymış. Ben çocuklara öyle dalmıştım ki sizin bunları konuşabileceğinizi akıl edemedim..."

Elçi, olup bitenleri Sultan’ımıza anlattıkça Harun Reşid, “Gâvur aklı bu kadar olur!” deyip gülüyor, ellerini dizlerine vuruyordu.

"Hediyeyi oldukça merak içinde ve nezaketle alan kral, dünyaları fethetmişçesine sevindi. Âdetâ gözlerinin içi gülüyordu..."

Kalbime uğramayan, hissetmediğim hiçbir şey anlatmıyorum size. Bunlar benim hayatım, hakikatim.

"Sultan’ım malumunuz hazret-i Yûsuf (aleyhisselâm) namaz vakitlerini bilebilmek için zindanda, mucize olarak kum saatini yaptı."

Kulübe de olsa, tek kapılı bir yerde hissettiklerimle dışarıda gördüklerim bir olmuyordu.

Şunu iyice anlamıştım; ne olursa olsun her varlık kendi hayat alanında huzur ve saadeti arıyordu, bense ebedî saadet derdindeydim.

“Sultanım! Hani, o elmayı koparmak isterken, vezir, sizin omzunuza basmıştı ya... İşte o an ‘Eyvah! Bermekîlerin sonu geldi!’ dedim…"

Halife, Bermekîlerin; “Paralel bir devlet” kurduklarını ve kendisini devre dışı bırakmak istediklerini fark etmişti...