Ragıp Karadayı

Çocuk, sosyal ve tarihî romanların usta kalemi Ragıp Karadayı Türkiye okurları için yazdı: MECZUP Yarın Bizim Sayfa’da…

"Buna fânî dünyâ derler, durmayıp dâim döner/İnsanoğlu bir fenerdir, bir gün âkıbet söner."

Zaman, bir nehir gibi akıp gidiyor durmaksızın. Aynı suya asla iki kez dokunamayız, çünkü akıp giden su bir daha önümüzden geçmez.

"Gençliğimde her yaz gelir, günlerce kalırdık burada. Çok memnun olmuş, unutulmaz hatıralar yaşamıştık..."

Tozpembe hayaller kurduğum, rüyalarımı süsleyen o güzel memleketimize bir sabah güneş ufukta doğarken vardık...

İki villayla başlayan yerimiz mahalleye kadar büyüdü. Resmiyette ismi “Tepe Mahallesi” olsa da çocuklar “Bizim Mahalle” adını koymuşlardı.

Kişinin kendi kusurunu noksanlığını, eksikliğini bilmesi gibi de irfan; yani İlahi sır ve hakikatleri kavrama ve anlama kabiliyeti yoktu. 

Bu ev, gönülden hediye edildiğinden mi ne çok mesut ve bahtiyar ömür sürdük. Bolluk bereket, huzur ve saadet dolu çok seneler geçti. 

Öteleri arzulamak varken çoluk çocuklar gibi çelik çomakla oyalanmak akıllı insan işi değildi.

Parası olan gezegenlerde yer ayırtıyor ama en yakınımızdaki komşuları tanımadık, tanıdıklarımızı da unuttuk...

Torunlarım ne düşünüyorlar tam bilemesem de ben hissediyorum hakikati. Ecdat boşuna söylememiş; “Etme bulma dünyası…”

Ömür, sadece yaşadıklarımızdı. Herkesin hayat anlayışları, beklentileri farklıydı, bizim de kendimize has dünyamız vardı.

Günlerce iyi haber bekledim, daha doğrusu neyi beklediğimi bilmeden bekledim. Ameliyat bitti ama beklemem bitmiyordu.

Sanki inatlaşmıştık bedenimizle, en ufak bir bahaneyle hastalık gelip beni buluyor, inanılmaz sancılı geçiyordu günlerim.

İhtiyarlıkla beraber hastalıklar da davetsiz misafir olarak üşüşmüştü kapımıza. Bir gün ben, bir başka gün Tanju için hastaneye gidiyorduk.

Hissî ve hırslı davranmakla aslında kendi kendimizi harap ediyoruz da farkında olamıyoruz.

O gün etrafımızda olanların bir şey dememiş olmasından faydalanıp hemen söze karışmış hepimizi de şaşırtmıştı Tanju!..

Kazandığım güzel ahlakla gülümsüyordum bütün mahlûkata, ömür boyu hep tebessüm ettim herkese çok şükür. 

Neredeyse üç çeyrek asrı çoktan gerilerde bıraktığım ömrümün rutin işlerinden biriydi bu yaptıklarım. 

Hayalimdeki hastaların iniltilerini dinlerken çaresizliğimi de fark ediyordum. En fenası da elimden bir şey gelmiyor olmasıydı.