Ragıp Karadayı

“Bugün yine ben benden uzaklardayım! Milletin peşim sıra taş atıp MECZUP diye bağırması boşuna değilmiş…”

Hikmetinden suâl olmaz, bu dünyayı Rabbim böyle yaratmış, umumiyetle kışın uyur bağlar, bahçeler, bir güzel istirahat eder bütün nebatat, hayvanat.

"Dışlarını süsleyip başkalarına hükmeden dünya sultanları mı; yoksa içlerini süsleyerek ve başkalarının içlerini görüp hükmeden gönlün sultanları mı üstün?"

Denge, durma noktasını bilmek demek bir bakıma, yani duracağı yeri bilmek demektir. İhtiraslarımı dizginlemeye çalışıyorum durmadan.

"Saray adamlarına da kime neyi, ne kadar, niçin verdiğimi, açık adres yazarak kayıt altına aldırttım..."

"Mazlum ol, zâlim olma! Üzül de üzen olma!/Mahşerde hesap zordur, ezil de ezen olma!"

Yedeğinde bir atı olan asker, tozu dumana katarak yanımıza geldi...

Bağdat sokaklarında dolaşıyorum... “Fareler Reisi” olduğumun hikâyesini ahali duymuş ki her gören dönüp dönüp bir daha bakıyordu...

"Herkes âlimlere hürmet etmesi lazım gelirken, siz bir meczuba kıyam ettiniz, ayakta karşıladınız. Bu ilme hakaret olmaz mı?"

"Sultan'ım minnettarım. Ne diyeceğimi bilemiyorum. Beni kuyunun dibinden tutup dünya yüzüne çıkardınız."

Kadı Efendi, gasbedilen kıymetli eşyalar ortaya çıkarılıp huzura getirilince; meğer on adet tosun adağı varmış, onları kestirmiş!

Aklımın kenarından geçiremeyeceğim bir durum oldu; Suç üzeri yakaladığımız Kadı Efendi, vezirlerle kol kola içeri girmesin mi?

"Bu söylenilenler üzerine hazret-i Süleyman, aleyhisselâm, kuşu haklı bulmuş ve kısas kararı vermiş..."

"Böyle ne yapmak istiyorsun Behlül? Bu nasıl bir iş, nasıl vazife talebi?”

Behlül Dânâ olmuş olalı milletime, dîn-i İslâm’a hizmetim dokunmuş, halifeden halka kadar nicelerinin duâsını almakla şereflenmiştim.

Saraydan ayrılıp eski kulübeme geldim, güya istirahat edip üzerimdeki yorgunluğu atacaktım...

Hürmet ve iltifatta sınır yoktu. Bendenize oturacağım sırmalı bir yaygı hazırladılar ama asla oturmayacağımı bilmiyorlardı.

Bir yolunu buldum Kadı ve Hacıyı altınları da alarak suçüstü yakalanmış gibi, delilleriyle birlikte Harun Reşid’in huzuruna çıkardım.

Kadı Efendinin evini, bağını yüzük taşı gibi ortada bırakacak şekilde etrafını kazmalarını, topraklarını da bir kenara yığmalarını istedim...

"Aferin sana Behlül! Aklının başına geldiği belli oluyor. İyi de ne gibi bir iş istiyorsun? Biz senden bir şey esirgemiyoruz!"