Ragıp Karadayı

O iri elâ gözlü, ufacık tefecik, Abdullah ismindeki; kendi küçük, yüreği kocaman çocuk, olmayan aklımı da alıp götürmüştü...

“Hocam ben seni gökte ararken yerde buldum. Lütfen bana sırlar âleminden bahset. Fırsat buldukça kitaplarımı alıp geleceğim…”

Bu yüksek dağlardan kopup gelen, taa Bağdat’ımıza kadar ulaşan derya misali sular, durmadan bereket taşıyordu ovalara.

Kadınları görüyorum kırmızı testilerle Dicle’ye inen. Salınan develer görüyorum, sarıklı adamlar...

"Tövbe etmene, bu Rabbimizin razı olmadığı fiilden vazgeçmene çok sevindim. Epey zamandır dil döküyorum malumunuz."

Derin uykudan büyük facia ile bir anda uyanmış, korkudan büyümüş gözlerle etrafımı seyreder gibi hep diken üzerindeydim.

Bütün insanların gece ve gündüz hesaba çektikleri, hakkımda çeşitli hükümler verdiği şey ya da beni ben yapan hakikat neydi?

"O dünyanın en güzel insanı, müşfik, babacan, çocukla çocuk, büyükle büyük olacak kadar gönül dostu bir zat-ı muhterem!"

"Her anne baba gibi bizimkiler de hep iyiliğimizi düşünür. Zarar göreceğimiz şeylerden uzak durmamızı isterler..."

Elimde olmadan bu kaçıncı dalgınlığımdı bilemiyorum? Birincide kargalar uyandırmıştı, bu sefer de çocuk sesleriyle kendime geldim. 

Oldum olası Dicle vadisini, muhtelif ağaçların bulunduğu bir ormana benzetiyordum.

“Bak Behlül! Bir ermiş sabrıyla bekledin. Bekledin; çünkü bir hayatın yitip gitmesine seyirci kalmak seni insan olmak tahtından alıp savururdu…”

"Sultan’ım bunları dinleyince kendimden geçiyor, bir hiç olduğumu çok iyi anlıyorum, nefsimden de çok çok nefret ediyorum."

“Evladım, uzun lafın kısası, dediğim gibi, talebeliğini tam yapacaksın. Hocan da burada şahidim olsun..."

Damdakinin yerinde ben olsam ve oradan düşsem şimdi… Ben neler düşünür, neler hissederdim acaba, ölmeme ramak kala?

Ben bakmaya korkuyorum, o tehlike sınırında cambazlık yapıyor! Doğrusu bu ve bunun gibi insanları anlayamıyorum…

"Daha önce putperest olan rahibin küfürden ve dolayısıyla Cehennemlik olmaktan kurtulması, ibretlik bir hadise Behlül..."

Kadın, çaresizlik içinde hüngür hüngür ağlasa da bu sevincinden dolayıydı...

"Kölem servisi yapmaya hazırlanıyordu ki, kapı tıklatıldı. Müslüman komşum olan dul kadın, başı önde mahcup içeri girdi..."

“Kusura bakmayın ama biz seni günahkâr bir putperest bilir ve Cehennemlik olacağını düşünür, üzülürdük..."