Ragıp Karadayı

"Dışarıdan gelen bu serinlikle birlikte içim bir tuhaf olmuştu. Suları yatağını terk eden bir nehir gibi kupkuruydum..."

İlk yasağını koymuştun orada “Her türlü hediye yasak!” diye. Kırmızı kurdele ve nazar boncuğu iliştirip odana astığın hat yerinde duruyor mu hâlâ?

Neftî bir gündü o gün benim için. Bu yaşta kara deyip karalar bağlamak olmaz tabii ki. Hayatımın en verimli mevsimindeyim henüz.

Bu kadar yıl aradan sonra o kapıya vardığımda sevinç ve hüzün bir arada, dünü ve bugünü yan yana görüyorum hep. 

“Efendim ben TGRT'de, Mehmet Emin Tokadî hazretlerinin filmini seyrettim, hissiyatım kabardı, ağladım ağladım, mahvoldum!.."

“İyi ki; TGRT kurulmuş, iyi ki; bu mümtaz kurumda bir nefer olarak çalışmakla şereflenmişim” 

"İnşaallah yenilerini dinlemekle şerefleniriz. Şunu bil peşini bırakmam, devam edeceğiz. Merak edilecek çok mevzu var, biliyorum."

Konuşulacak çok şey var da, burada noktayı koyalım. Sen o film setlerinden anlat çok merak ediyorum.

"Boşanma diye bir şey duyulmazdı. Olsa da çok nadiren olurdu. Beyleri hanımlarından ayıran aile düşmanı; kahvehaneler, gazinolar, pavyonlar..."

Mütevâzı bir hayattan renkli, ışıltılı insanların arasında bocalamadan hedeflerine varmak ayrı bir kâbiliyet istiyordu.

"Radyo tiyatrolarını dinleyenleri iknâ edip beğendirmemiz mümkün değil. Bu şaşmaz ve de değişmez bir psikolojik kâide..."

Yanlış yapmadığımdan emin olduğum için aklıma herhangi kötü bir şey gelmedi. Ancak şikâyetin nereden geldiğini tahmin etmiştim!

"Hayırdır, ne bu telaş Ragıp? Gel hele şöyle yanıma, ben de seni bekliyordum."

"Kusura bakmayın Ragıp Bey! Bize 'okuma yazma bilmeyen Erzurumlu er fıkrası' anlatmıştınız ya, işte onun rövanşıydı bu!.."

Umumi konuşma biter bitmez yarınki işlerin talimatını verdi: "Möhteremler, Şehitlik hıyabanındaki Türk câmisinde Cumâ namazını kılınacak..."

Bişr-i Hafi filmimiz malum hastalığın kötülüğünü anlatıyordu. Çok alkol tüketilen yerde tepkiler geleceğini tahmin ederken, yanıldığımızı gördüm.

Dönüşümlü olarak Bakü, Kuba, Sumgayt ve Gence'de gösterime girecek şekilde planlamıştık. Her şehirde de bir gala düzenliyorduk. 

Hiçbir işimizde itimat etmediğimiz birini çalıştırmıyorduk artık. Ehil, sadık elemanlarla iş yapmak ayrı bir keyif veriyordu insana.

Prof. Tevfik İsmailoğlu: "Sen Mene ve Rasim'e diyirsen ki; özünüzden ayrılmışsınız. Bir Batılı gibisiniz... Men nasıl anlamirem ki?..."

Komutan yeni gelen erin parmak kaldırdığını görünce pek şaşırmıştı!