Ragıp Karadayı

Hüthüt şu cevabı veriyor: "Çok basit! Vakıf arazisinden bir kuru dal getirir üzerine koyarım, buna da gücüm kuvvetim yeter..."

"Çok güzel tesbitlerin var! Anlat lütfen! Bunları duyduğuma nihayetsiz memnun oldum!"

"Diğer oyuncuların Yeşilçam serüvenleri de aşağı yukarı aynı. Ya bir rejisör görüp çağırmış, ya arkadaşları zorlamış “git şansını dene” diye..."

Gözlerimi ovuşturarak pürdikkat kesildim. Evet evet, yanılmıyordum. Camide gördüğüm Yılmaz Zafer'di...

Bir çardak altında başlayıp bir ağaç dibinde bitecek çekim hazırlıkları bütün ihtimamıyla devam ediyordu.

Yol yorgunluğunu herkes istirahat ederek atlatırken, biz daha beteriyle karşılaşmanın sıkıntısıyla yorgunluğu çoktan unutmuştuk.

Oyunculardan biri, iki büklüm bir ihtiyar gibi beti-benzi solmuş olarak yanıma geldi. Saçları dağılmış, sesi kesilmiş, dermanı yok gibiydi.

Film çekimine gidiyoruz. Kim hangi vasıtayla, hangi güzergâhtan gidecek, nerede mola verilecek... Hepsi tek tek tasnif edilmiş

Bazen “Bu kadar da fazla! Kabul edilemez! Olamaz! Hakikaten böyle mi acaba?” diye düşünüyorum.

Bizim dindâr olduğumuzu duymuşlar, birileri de; 'onlardan iş almak istiyorsanız siz de öyle görünün...' tavsiyesinde bulunmuşlar...

Bizim nasıl biri olduğumuzu çoktan öğrenmişler. Yücel Çakmaklı’nın ifadesiyle “yıldırım hızıyla” duyan duymayana haber vermiş.

Geçimi bu sektörden olduğu hâlde, kendi bildiği doğrulardan taviz vermiyordu. Projelerine zararlı hiçbir fikri, ideolojiyi sokmuyordu...

Dün resimlerini topladıklarımın, bugün 'patronu' rolünü oynuyordum. Hayal dahi edemediğim bu hakikat karşısında ne demeliydim?

"Anlaşıldı! Önce peşin hükümleri aşmalıyız... Senin nene lâzım onların şekli, şemâili? Haydi, burasını bi iyice gezelim."

"Merak etme yanmazsın! İşte o sinemalarda seyrettiğiniz meşhur filmler hep bu mekânlardan çıktı."

Yeniden başımı kaldırdım, hani derler ya “alıcı gözüyle” bir daha etrafa şöyle bir göz attım.

Erzurum’un bir dağ köyünden çıkıp sosyetenin kalbi Yeşilçam’a gelmek bu devir insanlarına göre olacak şey değildi.

“Erzurum’u, Narman'ı, Gümüşhane’yi bir daha görmek ya kısmet…” diye iç çekiyor, hatıralarımı kalbimin en güzel yerine gömüyordum.

Derin hissiyat içinde gözümün yaşlarını elimin tersi ile silerek nice hatıralarımın yaşandığı sınıftan çıktım. 

Mümin Hoca tebessüm etmişti: “Ben bunu anlatarak Yahudilerin nasıl nev’i şahsına münhasır bir millet olduklarını görmenizi istemiştim."