Ragıp Karadayı

"Ben, elimden bir kuş gibi uçup giden mazimin nefis muhasebesini yapıyorum..."

"Bir başka gün de ben de sana anlatırım inşaallah. Saklı sırlarımızı karşılıklı paylaşalım olur mu?.."

Yapılan masrafları düşünüp içimden kahırlanıp ağlıyordum âdetâ. Tek tek insanları ikna etmeye karar verdim. Önce teknik ekibi...

"Efendim, film setlerinde, iyi kötü birçok hâdisenin şahidi oldum. Canımı sıkanları, beni üzenleri yazmadım..."

Kimse beni elimden tutup Yeşilçam’a götürmedi. İlk Yücel Çakmaklı ile gittiğimizi saymazsak tabii... Çok heveslenip ayılıp bayılmadım da.

Birçok insanın ağzında pelesenk olmuştu “Zaman ne de hızlı akıp gidiyor. Durdurmak mümkün değil” sözleri.

Hüthüt şu cevabı veriyor: "Çok basit! Vakıf arazisinden bir kuru dal getirir üzerine koyarım, buna da gücüm kuvvetim yeter..."

"Çok güzel tesbitlerin var! Anlat lütfen! Bunları duyduğuma nihayetsiz memnun oldum!"

"Diğer oyuncuların Yeşilçam serüvenleri de aşağı yukarı aynı. Ya bir rejisör görüp çağırmış, ya arkadaşları zorlamış “git şansını dene” diye..."

Gözlerimi ovuşturarak pürdikkat kesildim. Evet evet, yanılmıyordum. Camide gördüğüm Yılmaz Zafer'di...

Bir çardak altında başlayıp bir ağaç dibinde bitecek çekim hazırlıkları bütün ihtimamıyla devam ediyordu.

Yol yorgunluğunu herkes istirahat ederek atlatırken, biz daha beteriyle karşılaşmanın sıkıntısıyla yorgunluğu çoktan unutmuştuk.

Oyunculardan biri, iki büklüm bir ihtiyar gibi beti-benzi solmuş olarak yanıma geldi. Saçları dağılmış, sesi kesilmiş, dermanı yok gibiydi.

Film çekimine gidiyoruz. Kim hangi vasıtayla, hangi güzergâhtan gidecek, nerede mola verilecek... Hepsi tek tek tasnif edilmiş

Bazen “Bu kadar da fazla! Kabul edilemez! Olamaz! Hakikaten böyle mi acaba?” diye düşünüyorum.

Bizim dindâr olduğumuzu duymuşlar, birileri de; 'onlardan iş almak istiyorsanız siz de öyle görünün...' tavsiyesinde bulunmuşlar...

Bizim nasıl biri olduğumuzu çoktan öğrenmişler. Yücel Çakmaklı’nın ifadesiyle “yıldırım hızıyla” duyan duymayana haber vermiş.

Geçimi bu sektörden olduğu hâlde, kendi bildiği doğrulardan taviz vermiyordu. Projelerine zararlı hiçbir fikri, ideolojiyi sokmuyordu...

Dün resimlerini topladıklarımın, bugün 'patronu' rolünü oynuyordum. Hayal dahi edemediğim bu hakikat karşısında ne demeliydim?

"Anlaşıldı! Önce peşin hükümleri aşmalıyız... Senin nene lâzım onların şekli, şemâili? Haydi, burasını bi iyice gezelim."