Ragıp Karadayı

Hırsımdan sapsarı kesilmiştim. Kimseye belli etmesem de içten içe tutuşmuş çıra gibi yanıp kavruluyordum da dumanımı görecek gözler yoktu. 

Bu tertemiz Anadolu çocuklarının müşfik, inci-mercan bakışları, gözlerimde ümit, iç âlemimde muhabbet kıvılcımları oluşturuyordu.

Başıma bir çorap örülmesinden endişeliydim. Maksadım bu taze yürekceğizi incitmemek. Hep onu düşünüyorum...

"Onu-bunu anlamam, bahane de kabul etmem; mutlaka o çocuk başını a-ça-cak!.."

Ben konuşurken Reyhan isimli küçük talebemin, pembe güllü mavi eşarbının ucunu bir yelpaze gibi yavaş yavaş sallaması dikkatimi çekti.

Mektepler henüz açılmış, pek heyecanlıyım. Her zaman olduğu gibi bu sabah da erkenden kalktım, özene bezene tıraşımı oldum, giyindim.

Velhasıl adına şehir dedikleri yer; büyük bir muharebe sahası, modern hayat dedikleri ise bir keşmekeşten ibaretti…

"Gidip bu arkadaşla konuşayım; ikimizin de gariban olduğunu, neyi bölemediğimizi söyleyip el sıkışayım, kardeş kardeş anlaşayım..."

Uzun zamandır düşünüyordum, sorguluyordum hayatımı, eksik bir şeyler vardı. Cevabını bir türlü veremediğim sorularla doluydu her yanım.

İdarede biraz misafir edildikten sonra polis eşliğinde imtihan salonlarına gönderildik. Biraz sonra da boykotçuların bağırışmaları dindi...

“Bir senenizi zayi etmeyin!.. Analarınızın, babalarınızın emeklerini boşa çıkarmayın!”

"Git, söyle; ben dönek değilim! İkide bir aşağılık teklifler yapmasın! Bir dadaşa bundan daha büyük hakaret olamaz!"

Niçin kötü şeyler düşünüyordum ki? Kıvrak bir hareketle döndüm. “Dünya ne kadar da küçük” diye düşündüm.

Bu havalara, bu gidişata alışık olduğum mutat sabahlardan birini yaşıyordum. Vakit henüz erken. Sabah ezanı henüz okunmuş...

Atımı çalıların birine bağladım. Verilenleri aldım heybeye yerleştirdim. Vakit kaybetmeden de vedalaşıp, ayrıldım.

Listelerin asılı olduğu panoya iyice yanaştım. En alttan itibaren ismimi aramaya başladım. Alt sıralarda yani yedeklerin içinde yoktum.

İmtihanlardan ümitsiz çıkmış maksatsız bir şekilde yürüyordum. "Gelmişken bari İstanbul’u gezebildiğim kadar dolaşayım” dedim.

Konuşmaları dinledikten sonra artık her şeyi kaybettiğime inandım.

Yavuzselim durağından 90 numaralı otobüse bindim. Karaköy’de inecek, vapurla Kadıköy’e geçecektim. Yolculuk bitmek üzere...

Hızla hareket etmemden dolayı mı ne terliyordum. Her tarafa tatlı bir sıcaklık hâkimdi. Rüyalar âlemindeymiş gibiydim.