Ragıp Karadayı

Beden eğitimi dersimize giren ilk mektep muallimi Lütfü hoca, perişan hâlimizi görünce hızla müdürün yanına gitti. 

“Ne duruyorsunuz miskinler? Duymadınız mı dediklerimi? Çabuk soyunun! Soyunun dedim! Hayvan herifler soyunun!..”

Huzur ve saadet içimde dalgalanıp dururken hüngür hüngür ağlamak istiyordum... Ben hayallerimde müdür bey kendi âlemindeydi. 

Müdürümüz, bütün kuvvetiyle, avazı çıktığı kadar hareketlerin nasıl yapılacağını tekrarlarken bütün talebeler gözlerini, açılan kapıya çevirdi.

Anlayacağınız onüç yaşında ilm-i siyasetin lüzumunu tam kavrayamasam da ne demek olduğunu sezmiştim.

"Unutmayın, piyes ekibine Ragıp'ı da dâhil edin. Her gittiğimiz yere o da gelecek. Bir şey veremiyoruz, emeğinin karşılığı bu olsun bari…”

"Yani anlayacağın, sizin Beyler köyünün ilkbahardaki hâlinin resmini yapacaksın bu beze...”

Suçu, kusuru, kabahati olmayan bir çocuğa, üstelik talebesine nahak yere böyle galiz bir küfür, çok ağırıma gitmişti.

"Gaak, gaak" diye kasvetli ötüşleriyle sanki; "kar, kar" demek isteyen kurnaz karga sürüleri, dumanlı havanın donuk hüznünü daha beter artırıyordu.

Ne güzel masumiyetti bu karın yağışı; kirin üstüne de yağardı, temiz toprağın, taşın, taze çimenlerin üzerine de… 

Köyden getirdiğimiz lavaş ekmekler, civil peynir buz kesilmiş... Sobanın yanı başında kovadaki su tamamen donmuş ve bir taş gibi olmuştu.

Kare şeklinde, iki duvarında ikişer penceresi olan ve hiçbir yapı kaidesine, hiçbir inşaat esasına uymayan tuhaf bir yerdi bu evimiz.

Nineciğimin ismini duyunca toparlandım. “Ragıp, evladım! Bakkaldan bir paket çay, bir kilo da şeker al gel. Oyalanma, misafirimiz var…” dedi.

Nasıl önümüzü göremiyorduk? Gençliğin vermiş olduğu uçarılıkla ne kadar mesut, mutluyduk. 

Ben, tek başıma bir evde hayat mücadelesi vereceğime aklının ermediğine yorumluyor, fazla evhamlılık olarak düşünüyor, mühimsemiyordum üstelik.

Bir şey diyecekmiş gibiydi ama diyemedi, vazgeçti. Hâlâ kendi âlemindeydi. Elinde olmadan yine esnedi. Galiba uzun dalgınlığından uyanacaktı...

Atalarımızın dramları canımı acıtmış olmalı ki gözlerim boncuk boncuk yaş doldu. Herkes de hüzünlenmişti...

Yüksek dağ yamaçlarında hâlâ kar vardı. Aşağılara indikçe alaca karlılık yerini zümrüt yeşili çayırlara bırakıyordu.

Günlerce bugüne hazırlandık. Annelerimiz keteler, börekler, çörekler pişirmiş, yumurta haşlamışlardı. 

“Hep aynı sualler! Sen sormaktan bıkmadın, biz de susmaktan… Biraz mühlet ver bize!"