Ragıp Karadayı

Şahit olduğum bu korkunç manzarayı, bilhassa da tanınmayacak hâldeki bu yüzü, hayatım boyunca unutamayacaktım asla. 

Ne kadar durakladım tahmin edemesem de beklenmedik tok ve dolgun bir “Tak!” sesi yankılandı kulaklarımda. Ne olabileceğini tahmin edemedim. 

Kısa bir vakitte bütün hayatı yaşadım. Rabbim neylerse güzel eyliyordu da biz göremiyorduk sadece...

"Ya çarşıda, ya da Dicle kıyısında küçük bir dükkânı olan esnaf olsaydım çok daha rahat ederdim Behlül..."

Ayaklarıma yapışan çamurlara rağmen, bata çıka gidip tırmandığım ıhlamur dalından kopardığımı Sultan’ıma uzattım...

Ne kadar vakit geçti tam kestiremesem de artık yağan yağmurun sesi azaldığı gibi, gök gürlemeleri eskisi kadar işitilmiyordu.

Afetlerin hepsi de sendendir, bendendir yani sebebi sensin veya benim, bizleriz! 

Zavallı susmasına susmuştu da ben yine ne büyük laflar etmiştim, neler söylemiştim? Ağzımdan çıkanı kulağım duymuyordu galiba!

Korku dünyama şimdi bir de bu ilave edilmişti. Sultan’ımız hiç selâmsız yaklaşmaz, böyle kırıcı da söylemezdi. 

Bir kara ahtapot gibi kollarıyla ateş küreyi kapatmaya çalışan korkunç görünümlü bulut, yiyip doymayan ejderha gibiydi.

Ufuk hattına doğru ilerleyen kızgın güneşin huzmeleri, ensemi, yüzümü dayanılmayacak kadar yakıp kavuruyordu.

“Evladım! Gelmemen için mühim bir fırsatın vardı. Başka diyarlara gidip hepten izini kaybettirebilirdin! Niçin geldin?"

"Ey halife! Bu yanımızdaki bizim babamızı öldürdü! Ne lazım geliyorsa lütfen yapın! Adâlet yerini bulsun istiyoruz!"

Sultan’ıma bir çift söz söylemeden geçemeyecektim. Doğru sarayın yolunu tuttum.

“Bugün yine ben benden uzaklardayım! Milletin peşim sıra taş atıp MECZUP diye bağırması boşuna değilmiş…”

Hikmetinden suâl olmaz, bu dünyayı Rabbim böyle yaratmış, umumiyetle kışın uyur bağlar, bahçeler, bir güzel istirahat eder bütün nebatat, hayvanat.

"Dışlarını süsleyip başkalarına hükmeden dünya sultanları mı; yoksa içlerini süsleyerek ve başkalarının içlerini görüp hükmeden gönlün sultanları mı üstün?"

Denge, durma noktasını bilmek demek bir bakıma, yani duracağı yeri bilmek demektir. İhtiraslarımı dizginlemeye çalışıyorum durmadan.

"Saray adamlarına da kime neyi, ne kadar, niçin verdiğimi, açık adres yazarak kayıt altına aldırttım..."

"Mazlum ol, zâlim olma! Üzül de üzen olma!/Mahşerde hesap zordur, ezil de ezen olma!"