Ragıp Karadayı

"Beni buradan uzaklaştırın, hemen gitmeliyim! Bu adamla bir daha aynı havayı teneffüs etmek istemiyorum!”

"Ben hükümdarım, sultanım, emir-ül-müminînim deyip birilerini hor ve hakir görürsem hâlimin nice olacağını varın siz tahmin edin Behlül?"

"Hülâsa; başlangıç ve son hususunda gaflet içinde bulunuyoruz efendim..."

Sisler dağıldı, etraf aydınlandı ama ben de epey ateşler içinde kıvrandım. Gözlerimi açtığımda o koca Sultan’ı yanı başımda gördüm.

Sultan'ımla baş başa oturup yaptığımız sohbeti pek seviyordum. Senelerdir o beni tanımış ben de onu…

İlk iş çoraplarımı sonra da duvarda asılı kıyafetlerimi giyindim. Keçi derisinden yapılma seccadem beni bekliyordu.

Sultan’ımın üzgün hâli; kalbinden başladığı yolla, benim utangaç gözlerimde nihayet buldu... Hem yürüdük hem hasbihâl ettik.

Heyecanımı Sultan’ıma belli etmemek için mi ne meşgul olmak istiyordum. Gayr-i ihtiyari gittim, kulübemin kapısını örttüm.

Namazımı kılmış, kul haklarımı ödemiş, tövbemi yapmış, ölüm meleğini bekliyor gibi bir ruh hâli içindeydim.

"Malumunuz, köpeklerin ahbaplığı, aralarına kemik atılana kadardır..."

"Umumiyetle insanlar keyiflendikleri ile arkadaş, anlaşabildikleri ile dost, ağlayabildikleri ile kardeş olurlar… Arada uçurumlar var!"

Kuduz bir kelb tarafından kovalanıyormuşum, demircinin körüğüne bağlanmış şişiriliyormuş gibi bir ruh hâlimle delilik gömleğimi giydim kaldım.

Bir çare bulurum ümidiyle eski öğrendiklerimi hatırlamaya çalışıyordum. Birden Harun Reşid Sultan’ımın sesini duyar gibi oldum.

"Ben feryadımı yapayım da kulakları sağır olanlar, akılları örtülmüş, izanları mühürlenmiş olanlar düşünsün!” diyordum...

“Siz de şahid olmuşsunuzdur, herkes, insanlığa hizmet etmenin en şerefli vazife olduğunu ve bunun için çalıştığını söyler..."

Umumiyetle havayı geldiği gibi, rüzgârı estiği gibi, misafiri de olduğu gibi kabul ederdim ama bu başkaydı.

Bir gün Dicle’nin durgun sularına bakarken beyazlaşan sakallarımı gördüm.

Akıp giden derya misali nehir, bir de Harun Reşid Sultan’ım teşrif etmişse dert, belâ musibet mi kalırmış? 

"Adamcağız tavsiyelerine uymuş, dediklerini yapmış o ticaretten de iflâs etmiş. Şimdi perişan. 'Ona itimat etmiştim, beni kandırdı' diyor."

Arşa yükselen acılarımı yerinde müşâhede ettim ve bir o kadar da ders çıkardım... Hatalarımı tashih ettim, kusurlarımı epey düzelttim...