Ragıp Karadayı

"Merak etme yanmazsın! İşte o sinemalarda seyrettiğiniz meşhur filmler hep bu mekânlardan çıktı."

Yeniden başımı kaldırdım, hani derler ya “alıcı gözüyle” bir daha etrafa şöyle bir göz attım.

Erzurum’un bir dağ köyünden çıkıp sosyetenin kalbi Yeşilçam’a gelmek bu devir insanlarına göre olacak şey değildi.

“Erzurum’u, Narman'ı, Gümüşhane’yi bir daha görmek ya kısmet…” diye iç çekiyor, hatıralarımı kalbimin en güzel yerine gömüyordum.

Derin hissiyat içinde gözümün yaşlarını elimin tersi ile silerek nice hatıralarımın yaşandığı sınıftan çıktım. 

Mümin Hoca tebessüm etmişti: “Ben bunu anlatarak Yahudilerin nasıl nev’i şahsına münhasır bir millet olduklarını görmenizi istemiştim."

Fizikçimiz Mümin Hoca “Bakın aklıma ne geldi arkadaşlar?” der, gündemle alakalı mühim bir meseleye ışık tutacak hikâyeler anlatırdı. 

Biraz enerji toplamak, sıla-i rahim yapmak için memleketim Erzurum’a gidip İstanbul’un stres ve sıkıntılarından uzaklaşmak istiyordum.

Bazen rahatlamak için kendimize başka meşguliyet bulmak icap edebiliyor.

Ramiz Efendi, karşısında boyun büken bu tövbekâra ne diyeceğini, ne yapacağını şaşırmış. “Sevinsin mi, kızsın mı” bilememmiş!..

"Komşum Ramiz Efendi de gazete abonelerden... Bu yaz makinesine bir parça lazım olmuş, arabasına atlayarak Perşembe Pazarına gitmiş..."

Bütün heyecanıyla çırağa döndü "Evlat, gazeteci beye duyuracağım şeyi duyurdum, hadi çıkıyoruz, devamını arabada anlatırım" dedi...

Biraz önce ortaya açtığı portatif hasır tabureye, kuluçkaya yatmaya hazırlanan bir hindi sakinliğinde oturuverdi...

Su arıtmaları teslim ederken gözlerimin nemlendiğini göstermemeğe çalışıyordum... Müsaade istemeye hazırlanıyordum ki!..

"Bizler mesaimiz bittikten sonra böyle mevsime, şartlara göre bir nevi halkımızı ziyarete çıkıyoruz. Gazetemizi, ürünlerimizi tanıtıyoruz."

"Ben gazetenin ilk abonelerindenim. Severek okur, kendime çekidüzen verirdim..." 

Depo olarak kullandığımız odadan iki elime, iki su arıtma cihazı alarak yola çıkmıştım ama hesapta olmayan bir kaza yaşamıştım...

Bir yağız delikanlının çektiği kâğıt ve hırdavat yüklü tahta araba, karşı istikametten üzerime üzerime geliyordu.

Hâlâ “Geleli birkaç gün olmuş, misafirlere böyle mi davranılır?” diyen nefsimle çok işim olacağını iyice anlamıştım...

Kalpten kalbe yayılan, görünmeyen fakat tesiri, içimde fırtınalar oluşturan bu muhabbet korkusuydu beni uyutmayan...