Sevip sevilen yere her mevsim rahmet yağar!

Yıllar sonra da olsa o kadar ibret verici bu manzarayı hiç ama hiç unutmadım. Günlerce arabasının camı kırılan adamın teybini çalan hırsızın tövbe edişi, rüzgârla sallanan bu iriyarı, saçı sakalı birbirine karışmış, etrafa mürekkep kokuları saçan matbaa ustasının anlattıkları göğsümü kabartmış, ebediyyen kurtulmuş esmer vatandaşımızın beyaz kâğıtlardan daha ak hayâli zihnimden hiç çıkmamıştı.

Haftalar, aylar, yıllar geçti işte hâlâ unutmamıştım. Ne vakit kaset, film lafı olsa hep onlar gözümün önüne geliyordu...

 

 

 

                         ***

     

 

 

 

Bazen rahatlamak için kendimize başka meşguliyet bulmak icap edebiliyor. Bir arkadaş şöyle anlatmıştı ve anlatırken de gayet ciddiydi;

"Seccademi yere serip üzerine diz çöküyorum, ölümü, Cennet’i, Cehennem’i düşünüp pek hüzünleniyorum, sonra da seccadeyi katlayıp rafa kaldırıyorum ve bildiğim hayatıma devam ediyorum..."

Uzun zaman devam eden üzüntü ve kederleri, yağmayan bulutlu havaya benzetiyorum. Bu yüzden yağıp rahatlamak için dünyanın hiçliğini, ahiretin ebediyyen olacağını ve ölümü sık sık hatırlamak lazım. Maziyi düşünmek bu mevzuda pek yardımcı olabiliyor.