Ragıp Karadayı

Fizikçimiz Mümin Hoca “Bakın aklıma ne geldi arkadaşlar?” der, gündemle alakalı mühim bir meseleye ışık tutacak hikâyeler anlatırdı. 

Biraz enerji toplamak, sıla-i rahim yapmak için memleketim Erzurum’a gidip İstanbul’un stres ve sıkıntılarından uzaklaşmak istiyordum.

Bazen rahatlamak için kendimize başka meşguliyet bulmak icap edebiliyor.

Ramiz Efendi, karşısında boyun büken bu tövbekâra ne diyeceğini, ne yapacağını şaşırmış. “Sevinsin mi, kızsın mı” bilememmiş!..

"Komşum Ramiz Efendi de gazete abonelerden... Bu yaz makinesine bir parça lazım olmuş, arabasına atlayarak Perşembe Pazarına gitmiş..."

Bütün heyecanıyla çırağa döndü "Evlat, gazeteci beye duyuracağım şeyi duyurdum, hadi çıkıyoruz, devamını arabada anlatırım" dedi...

Biraz önce ortaya açtığı portatif hasır tabureye, kuluçkaya yatmaya hazırlanan bir hindi sakinliğinde oturuverdi...

Su arıtmaları teslim ederken gözlerimin nemlendiğini göstermemeğe çalışıyordum... Müsaade istemeye hazırlanıyordum ki!..

"Bizler mesaimiz bittikten sonra böyle mevsime, şartlara göre bir nevi halkımızı ziyarete çıkıyoruz. Gazetemizi, ürünlerimizi tanıtıyoruz."

"Ben gazetenin ilk abonelerindenim. Severek okur, kendime çekidüzen verirdim..." 

Depo olarak kullandığımız odadan iki elime, iki su arıtma cihazı alarak yola çıkmıştım ama hesapta olmayan bir kaza yaşamıştım...

Bir yağız delikanlının çektiği kâğıt ve hırdavat yüklü tahta araba, karşı istikametten üzerime üzerime geliyordu.

Hâlâ “Geleli birkaç gün olmuş, misafirlere böyle mi davranılır?” diyen nefsimle çok işim olacağını iyice anlamıştım...

Kalpten kalbe yayılan, görünmeyen fakat tesiri, içimde fırtınalar oluşturan bu muhabbet korkusuydu beni uyutmayan...

Onun yüreğinden akıp gelen sonsuz haz, feyiz ve bereket; beni benden almış yine bana getirmişti.

Böyle bir âlim zatın burada bulunması herkes için ayrı bir huzur kaynağı olduğunu sonradan öğrenecektim. 

Masada mütebessim bir zat-ı muhterem oturuyordu. Siması ise bir yakınım gibi çok tanıdık geliyordu!

İçinden nehirler geçen şehirler olduğunu birçok insandan duymuştum ama içinden deniz geçen şehri tek başıma keşfediyordum.

İnsanların problemlerini dinlemeyi, rıza-i ilahi için yardımcı olmayı ihmal etmezdim elimden geldiğince.

Müşterek tanıdıklarımızın olduğu da anlaşılınca ömür boyu sürecek dostlukların da ayaküstü temelleri atılıvermişti o kısa zaman içinde.