Ragıp Karadayı

Benim gördüklerimi sizler görmüyorsunuz! Siz ve sizin gibiler böyle loş odalarda hayal kurup yaşıyormuş gibi yapıyorsunuz."

Elimde olmadan geri çekildim, pencerenin önüne gittim. Orada kendimi emniyette hissediyordum nedense.

“Bunda bir şey vardı ama ne?" diyerek biraz daha oyalandım. Dışarı çıkmak için bir bahane de bulamıyordum.

Hüzünlendim. Sene boyunca oturduğum sıramın raflarını karıştırdım, unuttuğum bir şey var mı diye. Tahtaya resimler çizdim...

Benden saklananın ne olduğunu merak ediyorken kulaklarım da içerİden gelen konuşmalardaydı.

Bembeyaz bir kayanın belli belirsiz hayali gibi görünen imam evinin cılız ışıklarını gördüm.

Üzüntüsü had safhadaydı şoförümüzün. Yolun kenarındaki kayanın yanında, ellerini ceplerine koymuş, çaresiz ağlıyordu.

Arkadaşların canhıraş bağrışmalarıyla uyandım. Ne olduğunu anlamaya çalışırken pencereden baktım. Korkunç bir uçurumun ucundayız! 

Hem duâ, hem sistemli çalışmam boşa gitmedi, kısa zamanda mektebin en iyi talebelerinden biri oldum...

“İçimdeki -sebebini bilmediğim- sıkıntıyı atmam lazım! Güzel şeyler düşünmeliyim…” dedim. Anacığımı, babacığımı, kardeşlerimi düşündüm...

Muallim Mektebi hayatımız hızlı başladı. Günler, haftalar aylar derken şubat tatili geldi çattı. Zaman nasıl da çabuk geçmişti.

Hayallerde yaşamayı bırakmam lazım. İş işten geçmeden hakikate dönmeliyim. Etrafıma bakıyorum yeniden.

"Demek ki üç senelik talebelik hayatım burada ve bu şartlarda geçecek…”

“Ey Gümüşhane ben geldim! Seni pek sevdim, beğendim…” dedim, anacığımı, babacığımı, Hüsna nineciğimi düşündüm.

"Ben söyleyeceğimi söyledim! Başka şansımız yok! Bu sene olmasa gelecek sene en kısa zamanda helâl süt emmiş birisini bulalım."

Evet, yanlış görmüyordum. O birkaç satırlık yazıdan birinde de benim ismim yazılıydı. Heyecandan kalbim duracak gibi oldu...

"Elbette hayırlısını istiyorum amma vakit de bitti nineciğim. Herhangi bir mektebe kayıt yaptırmayan bir ben kalmışım, biliyor musun?"

Kışın şakaya gelir tarafının olmadığını herkes biliyordu. Hazırlıksız yakalanmaya, noksanlığa kimsenin cesareti yoktu.

Annemim babamın nasıl karşılayacaklarını düşünüyor, çok üzülüyordum. Arkadaşlarımın elbiselerini paylaşarak, Şekerli'ye vardık.

Rüzgâr yorgunluğumuzu dağıtıyor; bizi sanki köylerimize doğru sürüklüyordu.