Ragıp Karadayı

Birkaç dakikada hazine sandığına ulaştılar. Tam yirmi bin altın gömülmüştü o toprağa!

“Hakkını helâl et ve bu beceriksiz evlatlarıma da yardım et Behlül Dânâ” dedi, helâlleşip vedalaştık. Kısa bir müddet içinde de vefat etti...

Nice hatıralar, hisler içinde Bağdat’a geldiğim ilk gece evinde yüz yüze kaldığım tüccara gittim. Odaya girdiğimde onu uyurken buldum.

Yeri geldiğinde ağlar, bazen de çaresizliklerime gülerdim. Bu yüzden olsa gerek adım “DELİYE” çıkmıştı...

Yirmi yaşından fazla göstermeyen bir genç, kütüphanede, tahta masa ve sandalyelerin üzerinde hep ders mütalaa ediyordu.

O gün saraydan üzgün ayrıldığımı gören Padişah adamlarını göndermiş. “Tez gidin  Behlül’ümü bulun getirin” diye tembihlemiş.

Saraya gittiğimde ortalıkta kimseler görünmüyordu doğru tahtın bulunduğu has odaya geçtim ve padişah gibi tahtın üzerine oturdum!..

Sultan’ımı tanır tanımaz ayağa fırladım, koştum elini öpmek istedim yine müsaade etmediler.

"Sultanlar yalnız emir verir efendim! Emriniz başımın üstüne de bende o aradığın şey var mı ondan tam emin değilim?"

Yol arkadaşlarıma ikramlarımı yapmış, gönül rahatlığıyla da saraya varmıştım. Sultan’ım beni bekliyordu.

Sıcak bir yaz akşamı. Hafiften meltem esse de fayda etmiyordu serinlememize. Etraftaki ağaçların tesiriyle mi ne nehre yeşil renk hâkim...

"Nasıl yaşayayım Behlül? Önümde açık kapı bırakmıyorsun. Her şeyimize bir kulp takıyorsun! Benim yerime kendini koy!"

Söylediklerimi can kulağıyla dinleyen Hârûn Reşîd ağlamaya başlayınca tabii ki ben de ağladım.

Adama dikkat kesiliyorum; güneşte kavrulmuş kırış kırış yüzü, pek kederliydi, onun için de hiç gülmüyordu.

İç dünyalarımız, tabiatın ihtişamıyla bir olmuş, bizi tefekküre, tövbe ve istiğfara davet ediyordu.

İki elimi yanlarıma saldım başımı salladım ve ümitsizce; “İnanın Sultan’ım; hiç Cenneti, Cehennemi düşünüp ağlayan yoktu…”

"Sustuğuna göre suçlusun! Hem kendine eziyet verdin, hem de saftakileri ve hatta bütün cemaati rahatsız ettin!.."

Tahtın bulunduğu odaya geçmeden bir hizmetli karşıladı: “Efendim, herkes mescidde, namazdan sonra da yemeğe geçilecek...”

Biri diğerinin içine geçmiş iki daire şeklindeki surlarından dolayı “El-medînetü’l-müdevvere” adıyla da meşhurdu bu şehir...

Bir gün önlerinden geçtiğim bir topluluktan kulağıma şöyle sesler geldi: “Meczuptan başka ne beklenir? Delidir, ne yapsa yeridir!"