Ragıp Karadayı

Nefise Doktor önce şaşırsa da hemen “Ben de olsaydım ilk olarak böyle bir soru sorardım muhatabıma…” dedi... 

"Ömrümüz boş şeylerin, heva ve heveslerimizin peşinde koşmakla geçmiş, uyanamamışız doktorum..."

Bu dünya ve dünya hırsı, hakikate kavuşmada kalın bir perdedir. Bu gaflet perdesi yırtılmadan arkasını görmek mümkün değil.

Hem sonra yok olan değil, kaybedilen aranıyor. Aramak insanın en temel hakkı ve vazifesidir de… 

Kimsenin incinmesini istemiyordum lakin bazı soru işaretlerinin de kalkması lazımdı. Bulunduğum yerden ayağa kalktım.

"Doğrusu çok şaşırdım tezatlara! Bu ne hâldir? Anlamadığım sır nedir? Mahzurlu değilse izah eder misiniz?"

Aklıma gelenlerden mi ne betim benzim atmış, bayılacak hâle gelmiştim.

Bombalar patlamış ya da şiddetli zelzele olmuş da ben de enkazın altında kalmış, ölmek üzere olan birinden daha beterdim.

Ortada elips bir masa etrafında insanlar… Anneciğim, babacığım, Doktor Nefise ve Tanju, gülen gözlerle bize bakıyorlardı…

Unutma ki fırtınalar, dalgalar martıların denizi sevmesine mâni olamaz! Tıpkı onca mânilerin seni sevmeme engel olamayacağı gibi... 

Epey konuştuktan sonra ev sahibinin ya da o konumda olan hanımefendinin sık sık saatine baktığını fark ettim.

Bu kısa hasbihâlin; ayrı dünyaların iki insanı olan bizleri birbirimize yakınlaştırması ne büyük bir nimetti.

Tepeden tırnağa beyaz kıyafetler içinde hanım hanımcık biri, kelebek hassasiyetiyle içeri süzülüverdi...

İki katlı konak restore edilmiş, her şey ne fazla ne eksik, yerli yerine konmuştu...

Ev almaya kalkıştığımızda “Bu kapı harika! Bizimkisi de bundan olsun...” diye ısrar etmiş, adamın başının etini yemiştim!

Oğlu koşarak yanına gelmiş ve “Müjde babacığım! Yırttığın haritayı düzelttim, artık sinemaya gidebiliriz…” demiş.

"Siz okumuş yazmış medeni bir hanımefendisiniz. Ben size niçin teselli vereyim veya ikna etmek durumunda kalayım ki?.."

Huzurlu bir atmosfer vardı. Etraf bir hoş görünüyordu. Gözlerim kamaştı dışarının güzelliğinden. Çocuklar hâlâ uyuyordu.

Vaktin nasıl geçtiğini anlayamadım. Güle söyleye gittiğimiz yol; şoförümüzün “Aha geldik…” demesiyle farkında olmadan bitmişti.

Çocuklar bizim konuşmalarımızdan bir şey anlamamış olmalılar ki herkes kendi telefonuyla meşgul oluyordu.