Ragıp Karadayı

Hayalimdeki hastaların iniltilerini dinlerken çaresizliğimi de fark ediyordum. En fenası da elimden bir şey gelmiyor olmasıydı. 

Bazen bakkaldan ekmek, su gibi ihtiyaçlarını alır gelirdik. Sonra “Yalnızlık çok zormuş…” der bize dert yanardı.

"Bende size kuzu yedirecek göz var mı? Onu bunu bırak da seneler sonra niçin karşıma çıktın? Zenginliğini göstermek için mi?!."

Nelerle karşılaşacağımı düşündüğümden mi ne çok heyecanlıydım.

Yanı başımda en sevdiğim insan olmasına rağmen yapayalnız hissediyordum kendimi. Oysa geniş bir ailem vardı ama her biri başka yerlerdeydi. 

İnsanlara her şeyden evvel adil, samimi, nazik ve sevecen davranın ama sınırlarınızı muhafaza etmeyi de unutmayın!

Anneciğimin dili çözülmüştü; bazen muziplik olsun diye komik bir şey söylüyor güldürüyor, bazen imtihan eder gibi esrarlı bir iğneleme yapıyordu.

“Neredesin kız Jale? O Tanju denen adam seni yoldan çıkardı, kandırdı, ziyan etti, hayatına, ömrüne ipotek koydu…” diyenler oldu..

Tepeden tırnağa beyazlar giyinmiş bir hanımefendi ayağa kalktı “Jale kızım haklı, bir daha ortalıkta görünmedim ki…” dedi!..

Bir ara Doktor Nefise, şimdi görümcem olan ilk hocamla baş başa kaldığımda ona muhabbetle sarıldım

"Kim derdi Almanya’da zengin bir kardeşimin olduğunu ve gelip bizi bulacağını?.."

İlk gördüğümde ben de tuhaf olmuştum. “Bir insan, bir başkasına bu kadar mı benzer?” demiş, tekrar tekrar dönüp bakmıştım...

Her şeye katlanmak neyse de sevdiği insanın yokluğuna rıza göstermek kolay olmuyor… Anlayacağınız sıkıntısını hep içine atıyor.

"Gurbet yollarına düşerken arkamda kimleri bıraktığımın farkındaydım. En sevdiklerimi. En sevdiğini bırakan hiç rahat edebilir mi?"

Halk arasında bir “replik” hâlini alan “Türkiye’de Almancı, Almanya’da yabancı…” klişesine muhatap oldular.

Son asırda yaşanan en kapsamlı Türk göçü, 1960’lı senelerde başlayıp hâlâ devam eden Avrupa’ya olan uzun ve tarihî yolculuktur.

Annemle babamı birbirine çok yakıştırırlarmış. Kaderde olunca da askere gitmeden söz kesilmiş, dönüşte de evlenmişler.

İnsanlar, dünyaya meylettikçe sıkıntıdan kurtulamaz, çünkü dünya, sıkıntı yeridir...

Babam Erzurum’un bir dağ köyünde dünyaya gelmiş. Bizim oraların halkına malumunuz “DADAŞ” diyorlar. 

Bahçeden içeriye bakan parmaklıklara dayanmış Doktor Nefise Hanım hiçbir şey olmamış gibi gülümsüyordu hâlâ.