Ragıp Karadayı

"Evet, geldim işte, bak karşındayım. Bir problemim var, önce onu çözelim!.."

"O herifle evlendin ama gönlün bendeydi! Geç de olsa uyandın, yuvana döndün Jale..."

Seneler öncesi “Bitirimler” grubumuzla merdivenleri aşındırdığımız bir yer olduğundan rahat hareket ediyordum.

Düşündükçe ağustos ayında kışı yaşamanın ne demek olduğunu; tuzu kuru olanlara anlatamayacağımı görüyordum...

Gecenin en karanlık saatinde ailem derin uykudayken ayak parmak uçlarıma basarak sessizce çıktım.

 "Sır gibi seversen eğer murâdın hakikat olur. Çünkü tohum toprağa gizlenirse yeşerir..."

Bir sahil köyünün küçük limanı gibi olan bu yerin babam ve benim için ayrı bir kıymeti vardı.

"Nefise, Mustafa'yı idare etmek senin vazifen. Unutma! O daha küçük!.."

Babacığım anlatmasına devam etmek istiyordu, biz de meraklı gözlerle ona bakıyorduk...

Annem, babam hatta çocuklar bile sözleşmişçesine “Ne oldu, başına ne geldi de hastanede bir gece yatırdılar?” diye sormadılar. 

Babacığım, bugününü bana ayırmıştı. Çocukken sık sık gittiğimiz, çok sevdiğim, çeşitli hatıralarımın olduğu Boğaziçi'ne götürdü...

"Hayırlı sabahlar, kendimi daha iyi hissediyorum hemşire hanım, gördüğünüz gibi hayattayım..."

Öyle derinden hislenmiştim ki gözlerinden akan yaşa mâni olamıyordum. Çocuklar gibiydim... 

Saadet Hemşire ile içli dışlı olmuştuk. Nefise Doktor’um olmadığında onunla istişare ederdim...

Biraz önce en büyük İslâm düşmanı olanlar şimdi din kardeşimiz olmuştu…

Bu merasimde köyün kralı, hem enteresan hem de bizim mesuliyetimizi hatırlatma açısından acı şeyler söyledi!..

"Susma Tülin Hanım, Songül Kardeş, Filiz Kardeş, Neriman Hanım, Ajda Hanım hadi bir şeyler söyleyin, madem bu mevzuyu açtınız!.."

"Lütfen arkadaşlar üzerime gelmeyin! Rol yapmayın! Onları niçin yazdığımı gayet iyi biliyorsunuz..."

Önce birbirlerine bakındılar mesai arkadaşlarım, sonra bana... Belli ki yazdıklarımı okuyup iyice sindirmişlerdi.

Arkadaşlarım adedince fotokopi çektirdim. Birer zarfa yerleştirip üzerine isimlerini yazdım. Masalarına bıraktım...