Ragıp Karadayı

"Elimde kendimden ve çocuklarımdan maada hiçbir şeyim kalmadı. Onlarla basit bir dünya kurdum, bari orada bırakın rahat öleyim!"

“Ben kimden ve niçin kaçıyorum?” diyorum cevabını bulamıyorum. Belki de bu bir kaçış mektubudur...

Oturup, arkadaşlarıma hitaben bir mektup yazdım. Ben mektup diyorum siz onlara cevap deyin...

Yalnızlığıma mı, çocuklarımın keyiflerinin kaçmasına mı, söylenenlere tahammül edememeye mi yanaydım?

Ne büyük suç işlemişim meğer haberim yokmuş. Durmadan saldırıyorlar kesintisiz yağan dolu gibiydiler. 

"Ben bir şeyler hazırlayayım çocuklar karınlarını doyursun, geniş vaktimiz var konuşuruz. Olur mu anne?"

Bütün düşünce, keder ve acılarımızın temelinde, kıymet verdiklerimize kavuşamama endişesi yatıyor.

"Yanımda olsaydın Tanju'm, ah bu mümkün olsaydı! Seni, tahmin edemeyeceğin kadar uzak bir yere götürürdüm..."

Bir insanda Allah korkusu, hesap verme endişesi yoksa her şey beklenebilirdi!

"O ruh hâlimle mesai arkadaşlarımla göz göze gelmemek için doğru mutfağa geçtim..."

"Ne yalanı? Herkesin dilindeler. Sor Jale'ye 'Beyin nerede?' diye, vereceği cevap malum 'bilmiyorum!” olacak..."

Sanki söyleyeceklerini bilhassa duyurmak istiyorlardı da onun için hazırlanmış bir mizanseni oynuyorlardı.

“Kalbin ikna olduysa lütfen kapıyı aç canım. Çok sevdiğin susamlı ekmek ve taze sütle dışarıda bekliyorum…”

“İşte, sıkıntısını dışarı vurmaktan aciz bir adam ve böyle biriyle evliydim…” dedim.

Dalgaların erişemeyeceği emin bir köşe arıyordum. Bir dost, bir sütre arkası yer ya da bir başka şey...

Beklemek böylesine ağır bir şeymiş ve kimseciklerin haberi bile olmuyormuş. 

Gözlerimi kapatsam bile, sanki önüme dikilmiş yüzüme bakıyor sanıyordum Tanju'yu...

"Mutfak, Türk kadınının demirbaşı ve de vazgeçilmez asli vazifesi... Onun farkındayım Anneciğim..."

"Bir gün hatıra defterimdeki yazılarımdan birini okuyup yanıma gelmiştin. Muzip, yaramaz çocuklar gibiydin..."

Şimdilik başımdan savmıştım çocukları. İçime de bir kor düşmüştü. “Jale ne yapmalıydı? Kime ne deseydi acaba?..”