Ragıp Karadayı

Bir insanda Allah korkusu, hesap verme endişesi yoksa her şey beklenebilirdi!

"O ruh hâlimle mesai arkadaşlarımla göz göze gelmemek için doğru mutfağa geçtim..."

"Ne yalanı? Herkesin dilindeler. Sor Jale'ye 'Beyin nerede?' diye, vereceği cevap malum 'bilmiyorum!” olacak..."

Sanki söyleyeceklerini bilhassa duyurmak istiyorlardı da onun için hazırlanmış bir mizanseni oynuyorlardı.

“Kalbin ikna olduysa lütfen kapıyı aç canım. Çok sevdiğin susamlı ekmek ve taze sütle dışarıda bekliyorum…”

“İşte, sıkıntısını dışarı vurmaktan aciz bir adam ve böyle biriyle evliydim…” dedim.

Dalgaların erişemeyeceği emin bir köşe arıyordum. Bir dost, bir sütre arkası yer ya da bir başka şey...

Beklemek böylesine ağır bir şeymiş ve kimseciklerin haberi bile olmuyormuş. 

Gözlerimi kapatsam bile, sanki önüme dikilmiş yüzüme bakıyor sanıyordum Tanju'yu...

"Mutfak, Türk kadınının demirbaşı ve de vazgeçilmez asli vazifesi... Onun farkındayım Anneciğim..."

"Bir gün hatıra defterimdeki yazılarımdan birini okuyup yanıma gelmiştin. Muzip, yaramaz çocuklar gibiydin..."

Şimdilik başımdan savmıştım çocukları. İçime de bir kor düşmüştü. “Jale ne yapmalıydı? Kime ne deseydi acaba?..”

Çocukların, ayakkabılarını çıkarırken “O çocuk yalan söyledi! Babacığım öyle bir şey yapmaz!” diye cümleler duydum...

"Bir günümüzde değil her günümüzdesin. Annemiz olman dünyadaki en büyük şansımız, iyi ki varsın..."

Uyanalım hep birlikte, üstümüzdeki zulmeti atalım, kıralım içimizdeki putları...

Mazimi, içinde bulunduğumuz esrarengiz durumu, istikbalimi düşündükçe fena efkârlanıyordum.

Günler, haftalar, aylar geçti. Yine geldi hazan mevsimi sonbahar, işte yaprakların sararıp döküldüğü bir aydayız...

"Yunus Emre’m ne güzel özetlemiş: Gül, dibindeki dikeni, diken de yakınındaki gülü görmezse neye yarar!.."

Aklım fikrim Tanju'daydı. Acaba nerede, ne yapar, kiminle, benim ve evlatlarının hasretini çekiyor mu? 

Onun sevdiği şeyleri sever, sevmediklerini de sevmezdim. Bir gün yine demişti ki: “Aşk fedakârlıktır…”