Ragıp Karadayı

Sık sık “Bu dünyada hayallere yer yoktur…” derdi. Mevzu hayallerden açılmışken biraz izah edeyim dilim döndüğünce...

Suratlarımızla beraber kalplerimizi de paraladık, çok acı çektik. Bütün uzuvlarımızı tek tek 'idam' ettirdik!..

İnsanlara korkarak mesafeli olmak yerine, hiç tereddüt etmeden, aklıma kötü bir şey gelmeden, emniyet içinde yaklaşmanın hasretini çekiyordum.

"Benim üzüntüm başını örttüğünü zannedenlere. Kızcağız başını kapattı mı her çeşit haltı işleyebilirmiş havalarına giriyor..."

“Derdim çoktur hangi birine yanayım? Yine parelendi yürek yaresi!” ile “Dertleri zevk edindim, bende neşe ne arar...” şarkıları aklıma geldi.

"Daracık, kısa paça pantolon, pembe çiçekli gömlek giyen, kulakları küpeli, kaşlarını aldıran erkekler çoğalıyorlar!"

Çocuk denecek yaştaki kızcağızlar da alabildiğince makyajlı, yırtık pırtık elbiselerle dolaşıyorlar. 

"Ne vakte kadar imtihan?.. Öyle karamsar ve de kötü şeylerden bahsedip konuşmak da istemem, Allah affetsin beni!"

"Biraz önce mevtini bekleyen Jale gitmiş ebedî saadeti için yapamayacağı olmayan Jale gelmişti..."

"Nefis" şiiri tam beni anlatıyordu. Kaç defa okudum bilmiyorum. Bu hususta ne yazılsa, söylense yine de azdı.

Nefis denilen içimizdeki düşmanı tam anlayamıyordum. Onun için tetikteydim her daim. Tuzaklarından kurtulamıyordum bir türlü…

Hayatımı yeniden gözden geçirirken yaptıklarıma ben bile şaşırıyorum, okuyucular niçin şaşırmasın ki?

“Bu merhametsiz insanlar arasında mücadelemizi verirken başımdan geçenleri yazmak olacak şey değil…” dediğim çok oldu...

"Bu hareketleri benim önümü daha da açmama sebep oldu. Babamın bu yaptıklarımıza gülüp geçmesi bana cesaret verdi..."

Gecenin köründe yine Nefise Doktor'um, diğer bir ifadeyle bir ilim ve de gönül ehli imdadıma yetişmişti.

"Beni azgın dalgaların içine sen attın! Şimdi de 'Nasıl kurtulursan kurtul' modundasın!.."

Bir kadın komşumuz vardı. Duydum ki Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesine yatırılmış. Çok üzülmüştüm!

Bu arada ikinci çocuğumuz da dünyaya geldi. Artık acı tatlı hatıralarla dolu; bir kızı, bir oğlu olan orta yaş bir aileydik.

Nihayet korktuğumuz başımıza geldi. Pek emek verdiğimiz, itinayla seçip aldığımız yuvamızı elimizden aldılar!..

Kocam artık evi umursamaz oldu... Şüphem zirve yapmaya başlamıştı. “Aldatıyor muydu?” diye araştırmaya başladım.