Ragıp Karadayı

Bitirimlerin müdavimi hızlı bir gençlik dönemim oldu çevremin tesiriyle, aklıma geldikçe yüzüm kızarıyor!..

"Tanju Beyle aranızda neler var bilemem? Bildiğim tek şey; huzur ve saadeti yakalayamamanız..."

"Maşallah, sizin anlama kabiliyetiniz yüksek. Hani derler ya 'Arife tarif gerekmez' diye..."

Kötü arkadaşlara tek başına direnen aklımın amansız mücadelesi daha ne kadar sürecek ve beni ne kadar hırpalayacaktı?

Bu yaz başlangıcının sabahı, çivit mavisi semasının bulutsuz ve güneşli gününde, memleketin her tarafı capcanlı ve çimen kokuyordu. 

"Korkudan mı, yoksa ümitlerimin yeniden yeşereceğine inancımdan mı ne durduğum yerde titriyor, ürperiyorum?"

"Yeteri kadar süründük! Haydi yükseklere çıkalım, mesala bulutlara Tanju. Hayallerimde değil hakikatte çıkalım..."

"Yazdıklarımı dikkatlice oku, ne demek istediklerimi anlamaya çalış. Bu söylediklerimde yanlış yolda mıyım, yanılıyor muyum?"

Evimde mobilyalarla uyumlu halılar, masa sandalye ve daha nice eşyanın, yalnızlığımızı örtebileceğini düşünüyordum!..

Acımı ve gözyaşlarımı çocuğa göstermeden bir mektup yazdım. Ben mektup diyeyim siz hissiyatımı kâğıtlara dökme deyin.

Mahalle baskısı ve başka sebeplerden dolayı ev almaya karar verdik. İşte bundan sonra olanlar oldu!..

Nefise Naz ismini verdiğimiz sevimli ve de bir o kadar yaramaz kızımız, mobilyalardan evin içinde yol bulup geçemiyordu. 

Zavallı Tanju ne diyor, ne istiyordumsa, hiç itiraz etmeden kabul ediyordu. Pes etmiş, sanki itiraz etme melekesini kaybetmişti.

“Bebiş, oğluş, kızçem, anniş, babiş…” gibi kelimenin aslını bozarak hitap edilmesini beğenmiyor, hatta iğreniyordum da… 

Hep “Anne olunca anlarsın” derlerdi ama umursamazdım. Gülüyorum şimdi kendime bu sözleri hatırlayınca. 

Anneciğim, öfkelendiğinde kendinden geçiyordu. Son söyleyeceği bedduâyı yapmadı bebeğin hatırına...

"Ben keyifli olmayayım da kim olsun kız? Birkaç ay sonra, ay parçası yavrumuzu kucağıma alacağım..."

Devamlı bir yere yetişecekmiş gibi koşturarak yaşamak, hiçbir durakta huzur ve saadete varamamaya yol açıyordu maalesef.

Nefise Doktor “Okuyacaksanız mutlaka doğru ve faydalı kitaplar okuyun…” dese de bizim onları ayırt edebilecek kapasitemiz yoktu. 

Aslında yalnızlık bizim için bir çözüm değil, problemin ta kendisiydi de bunu anlama kabiliyetimiz sınırlıydı...