Ragıp Karadayı

Fransa Rusuhi’yi bizden almış yerine ‘RUSİ’yi göndermişti, farkında bile değildik. Fransızlar ona kısaca “Rusi” diyorlarmış zaten!..

Ailem; kazamızın okumuş yazmış en tahsillisi sayılırdı. Babam, amcam, dayım muallim, dedem tahrirat kâtibi idi.

"Dul ve şehit hanımlarının ve yetimlerin gelirleri yoktu, fakirlerden de fakir sayılırlardı. Gazilerin ise çoğu zaten çalışamayacak durumdaydı."

"Kız ne şey şey deyip geveliyorsun! Mutlaka görmen lazım! Velhasıl samimi ve eğlenceli grup Bitirimler!.."

Doktor Nefise Hanıma fena alışmıştım. Ne anne, ne baba, ne de kardeş işiydi. Bu muhabbet farklı bir şeydi...

Dünyanın tezatları arasında geçen hayatlar ve yitirilen kıymetlerin anlatıldığı bu eserler, çocuklarıma bırakabileceğim tek mirasım olacaktı.

Kendimi, doktorumun hediye ettiği kitaplara verdim. Âdeta adanmış gibiydim. Bütün boş vakitlerim onlarla doluyordu.

"Kadir kıymet bilmeyenler okusalar ne, okumasalar ne? Bir kulaktan giren öbüründen çıkar, gider..."

"Bu yaramaz, kıskanç çocuk, hemen tahtaya koşuyor, silgiyi alıp hocasının çizdiği çizginin bir kısmını siliveriyor."

"Bu anlatacağım hadise problemli, kıskanç bir talebe ile ufku geniş, tecrübeli hocası arasında geçiyor Jale Hanım!"

Yaptığı hata ve kabahatlerden dolayı hem kendine hem iş yerine zarar veriyorsa, o insanın muvaffak olması düşünülemez!

Eli ayağı düzgün, değişik bir tipim galiba… Bruce Willis mi desem, Mickey Rourke mu desem?

Acelen neydi Jale Hanımefendi kardeşim? Kitabı okur sonra ararsın diye tahmin ediyordum ama yanılmışım!

Doktorumun kitap arasında verdiği; Toleuzhan'ın Müslüman oluşunu anlatan yazı, beni fena sarıp sarmalamıştı.

Pencereyi araladım dışarı baktım. Hafif bir seher yeli, gümüşi bir aydınlıkla beraber kuş cıvıltılarını dolduruverdi içeriye. Çok rahatlamıştım...

"Sana ne oluyor? Ben ebedî kurtuluşun anahtarını buldum diye sevincimden ağlıyorum, sen niçin ağlıyorsun?"

Şehadet getirerek ruhumun ihtiyacını gidermiştim ama hâlâ eksiklerim vardı. İslâmiyet hakkında hiçbir şey bilmiyordum...

Allahü teâlâya tam teslimiyet vaktim gelmişti. Sonra da bana dünyanın en güzel cümlesi şehadeti öğretti.

"İnsan hep mesut ve bahtiyar olamaz. Bunun kadrini kıymetini bilmek, ne olduğunu anlamak için mutsuzluğu da yaşaması lazımdır."

"Kelime-i şehadet getirip ‘yeniden’ Müslüman olduktan sonra oldukça düzgün, mesuliyet taşıyan bir hayat tarzım oldu..."