Ragıp Karadayı

Asırlar evvelinden ecdat “Ne doğrarsalar çanağına onlar da gelirmiş kaşığına…” diyerek son noktayı koyuvermiş.

"Hatırlamak istemediğim bir geceyi sana anlatmamın ne faydası var? Şimdi yeri geldiği için şöyle bir dokundum kıyısından!"

Bu fâni dünyaya gelen herkesin yolcu olduğunu, haddini, hakkını iyi bilmesi lazım geldiğini anlatıvermiş iki kelimeyle.

"Tanışıp evlendiğimiz günden beri ilk defa baş başa kalmıştık..."

"Biz de çok şaşırdık, kuyruktakiler de! Bir müddet derin bir sessizlik oldu..."

Bu kadar menfiliklere rağmen içimde tarifsiz bir muhabbet hasıl olmuştu dini bütün insanlara karşı...

“Sizlere minnettarız arkadaşlar! Şimdiye kadar ayrımız gayrımız yoktu. Yine de ayrı kalmak istemezdik lakin çocuklarımız var..."

Tanju, gülerek yanıma yaklaştığında ben hâlâ nefsimle mücadele hâlinde ve bana ait düşünce okyanusumda sörf yapıyordum.

Sanırım, bu dünyanın böyle olmasının tek müsebbibi benim. Aklım bir türlü durulmuyordu, ifrat ve tefrit arasında gidip geliyordum.

Doktorumun dediği gibi hep NEFSİMİZİN peşinden koştuk, bir de KÖTÜ ARKADAŞLARIN kurbanıyız!

Beyin göçü ve ölümü gerçekleşti mi? O millet bir daha iflah olmuyor Jale.

Tanju, yan gözlerle benim halet-i ruhiyemi ölçüyordu. Kontrolündeydim anlayacağınız.

"Tehlikeyi sezer de kendiliğinden gitmeye kalkarsa çıkarken ceplerini yoklamayı unutmayınız! Muhakkak bir şeyimizi çalmıştır!.."

“Bre melunlar, bre zalimler, leş kargaları, çakallar! Uyuz itler! Ölümü çiğnemeden bu kızlara dokunamazsınız!..”

"Siz evlatlarımız rahat yaşayasınız diye bu memlekete tam beş sene askerlik yaptım. Hem de ne askerlik, kelle koltukta!.."

"Masummuş! Şu elindeki bardağı 'şerefe' diye kaldıran mahdumunuz Fransa'da öğrenecek başka bir şey bulamamış mı?.."

 “YARIM ÇAVUŞ” dediğimiz gâzi; tek ayağının yerine kullandığı bastonunu yere vura vura içeri girdi.

Kimi komşu kadınları da bir şeyler bahane ederek evimize girip çıkıyordu...

"Culuk mama! Niçin öyle şaşırdın ki? İşte hindi dediğimiz o uçmasını bilmeyen aptal kuş!"

Rusuhi abim “Ben Fransa’dayken... Paris’teyken...” diye başlayınca akan sular dururdu. Herkes pürdikkat kesilirdi.