Ragıp Karadayı

Bizde malzeme çok abla. Fıkra, şiir, ilâhi, âşıklar, şimdiki sosyeteler “ozan” diyor ya...

"Neyse ben yine tövbe edeyim de senin âşık olduğun şu memleketin var ya... hani Dadaşlar diyarı, sen ondan bahset biraz."

Çok kitap okudum. Son zamanlarda da mübarek zatların kitaplarını elimden bırakmıyorum.

Mecnun: “Ben Leyla’yı dış görünüşü ve kaşı, gözü için sevmiyorum. Leyla benim için, sadece görünüşten ibaret değil ki!"

En manidar bulduğum “Kin’lenmek ile ‘Kir’lenmek aynıdır gardaşım. Birini tövbe diğerini su temizler…” cümlesiydi...

Hakikati anlamış mıdır artık Su? Onu bilmiyoruz. Bildiğimiz bir şey var o da sevgiliye; sadece “Seni seviyorum...” demek yetmiyormuş…

Arabasını gıcır gıcır yıkayıp temizlemiş şoförün gözü pencereden yana çevrilince el işaretiyle “Bekle…” dedim...

"Bana bir adres verdiler, çocuklarınızla beraber sizi orada bekliyorlar. İsterseniz tabii..."

"Tamam yanlış anlamayayım da bütün sırlarımıza da vâkıf oldun şu veya bu sebeple! Nedir maksadın açık söyle?"

Kendimden maada kimseye kırgın olmak da istemiyordum lakin nefsime söz dinletemiyordum.

Kitaplarda, filmlerde “Son pişmanlık fayda vermez…” yazsa ve söyleseler de değişimin temeliydi pişmanlık.

Her yazının bir görünen bir de görünmeyen mânâsı vardı bende. Kelimelerin, cümlelerin, bölümlerin ve de bütün kitabın...

Talebenin biri ders almak, kafasına takılan suâlleri sorup öğrenmek için mübarek hocasının yanına gitmiş.

“Başkaları ne der?” hastalığından siz de biz de ve hatta bütün insanlık kurtulmak mecburiyetindedir...

Zehra teyze, güngörmüş, oldukça tecrübeli ve okumuş yazmış, âlime bir hanımefendiydi...

"Ebedî hayata hazırlanmaktan başka insanı rahat ettirecek bir şey de yoktur güzel kızım. Affet bu çenesi düşük ihtiyarı..."

Çok sevdiklerimizin kayboluşlarını müteakip sene-i devriyeleri yani siz gençlerin ifadesiyle yıl dönümleri pek zordur.

O hız ve heyecanla sokak aralarına daldım. Ayağıma taşlar, dikenler batınca anladım ki ayakkabı giymeden gidiyordum.

Zehra Teyze müsaade isteyip ayağa kalktığında kızım koşarak içeri girdi: "Anne, anne! Babamı gördüm pencereden!"

Hiçbir şey yokmuş gibi bildik tiyatro sahnelerinden birini daha oynamaya başladım: "Kargocu gelmiş Zehra Teyze."