Ragıp Karadayı

İnsanların ölümüne peşinden koştukları dünya nazarımda bir hiçti. Zaten onun için çok akıllılar bana “DELİ” diyorlardı ya!

“Hikmetinden suâl olmaz" dedim, kulübemin önünde oturduğum yerden etrafı seyretmeye devam ettim.

Sultan'ımın adamları meğer benden önce davranıp saraya gelmişler gördüklerini, işittiklerini olduğu gibi anlatmışlar.

"Halkın içine çık, yanlışları göster yapmasınlar, doğruları söyle; o ebedî saadet yolunda bilerek, isteyerek yürüsünler Behlül."

"Söyle Behlül! Anlat, nefsimizin hainliğini! Ölümün yakın olduğunu! Dünyanın, makam ve mevkilerin bizim için tuzak olduğunu anlat!"

Gümüş renkli mehtap, Dicle vadisini pırıl pırıl aydınlatıyor. Suyun durgun dalgaları başından geçenleri, kıyıdakilere fısıldıyor gibi.

"İnşaallah öyleyimdir Sultan'ım. Rabbim hüsn-ü teveccühlerinize layık eylesin..."

"Sultan'ım işte Rezzak-ı âlem olan Cenâb-ı Hakk’a teslimiyet… Kendime bakıyorum da ne kadar uzaktayım o hâlimi görüp üzülüyorum..."

"Hâtem-i Esam’ın, Hacc’a giderken hanımıyla helâlleşmesini duydum, olmayan aklımı hepten başımdan aldı Sultan’ım!.."

"Nasıl olur Behlül? Dün bir köşke bir altın istiyordun, bugün bin katına yani bin altına çıkarmışsın. Bunun sebebi ne olabilir ki?"

Harun Reşid, “Bizim ahretliğe yine bir şeyler oluyor…” diye düşünmüş olmalı ki sağa sola başını sallayarak çekip gitti. 

Kısa zamanda birbirimize alıştık. Ne o bensiz, ne de ben onsuz edebiliyordum. Bu muhabbetimiz ASR-I SAADETİ hatırlamama vesile oldu.

"Bunları duyduğuma memnun oldum. Babanızın vasiyeti de buydu ve yalnız sizleri düşünüyordu. Artık siz de onu düşünün!"

Birkaç dakikada hazine sandığına ulaştılar. Tam yirmi bin altın gömülmüştü o toprağa!

“Hakkını helâl et ve bu beceriksiz evlatlarıma da yardım et Behlül Dânâ” dedi, helâlleşip vedalaştık. Kısa bir müddet içinde de vefat etti...

Nice hatıralar, hisler içinde Bağdat’a geldiğim ilk gece evinde yüz yüze kaldığım tüccara gittim. Odaya girdiğimde onu uyurken buldum.

Yeri geldiğinde ağlar, bazen de çaresizliklerime gülerdim. Bu yüzden olsa gerek adım “DELİYE” çıkmıştı...

Yirmi yaşından fazla göstermeyen bir genç, kütüphanede, tahta masa ve sandalyelerin üzerinde hep ders mütalaa ediyordu.

O gün saraydan üzgün ayrıldığımı gören Padişah adamlarını göndermiş. “Tez gidin  Behlül’ümü bulun getirin” diye tembihlemiş.

Saraya gittiğimde ortalıkta kimseler görünmüyordu doğru tahtın bulunduğu has odaya geçtim ve padişah gibi tahtın üzerine oturdum!..