Ragıp Karadayı

Acımı ve gözyaşlarımı çocuğa göstermeden bir mektup yazdım. Ben mektup diyeyim siz hissiyatımı kâğıtlara dökme deyin.

Mahalle baskısı ve başka sebeplerden dolayı ev almaya karar verdik. İşte bundan sonra olanlar oldu!..

Nefise Naz ismini verdiğimiz sevimli ve de bir o kadar yaramaz kızımız, mobilyalardan evin içinde yol bulup geçemiyordu. 

Zavallı Tanju ne diyor, ne istiyordumsa, hiç itiraz etmeden kabul ediyordu. Pes etmiş, sanki itiraz etme melekesini kaybetmişti.

“Bebiş, oğluş, kızçem, anniş, babiş…” gibi kelimenin aslını bozarak hitap edilmesini beğenmiyor, hatta iğreniyordum da… 

Hep “Anne olunca anlarsın” derlerdi ama umursamazdım. Gülüyorum şimdi kendime bu sözleri hatırlayınca. 

Anneciğim, öfkelendiğinde kendinden geçiyordu. Son söyleyeceği bedduâyı yapmadı bebeğin hatırına...

"Ben keyifli olmayayım da kim olsun kız? Birkaç ay sonra, ay parçası yavrumuzu kucağıma alacağım..."

Devamlı bir yere yetişecekmiş gibi koşturarak yaşamak, hiçbir durakta huzur ve saadete varamamaya yol açıyordu maalesef.

Nefise Doktor “Okuyacaksanız mutlaka doğru ve faydalı kitaplar okuyun…” dese de bizim onları ayırt edebilecek kapasitemiz yoktu. 

Aslında yalnızlık bizim için bir çözüm değil, problemin ta kendisiydi de bunu anlama kabiliyetimiz sınırlıydı...

"Niçin ve nasıl bu noktaya geldin onu merak ediyorum! Belli ki dolmuşsun! Bu akşam bunları söylemek için mi erken geldin yoksa?"

 “Tanju beni memnun etmek için alışveriş yapmış, sevdiğini göstermek, memnuniyetini ifade etmek istiyor…” diyemiyordum bir türlü. 

Düşüncelerdeki şefkat merhamet, davranışlarda kendini gösteriyor, aynen zuhur ediyor, ortaya çıkıyor şu veya bu şekilde...

Beni muayene edip röntgenimi de çekince durum apaçık anlaşılmıştı. Bir kızımız olacakmış!..

Davud-i Tai hazretleri ne güzel hülasa etmiş: "Hangi güzel yüz ki toprak olmadı,/Hangi güzel göz ki yere akmadı?"

Hazret-i Mevlânâ ne güzel söylemiş: “Bulmadınsa niçin aramıyorsun? Buldunsa niçin coşup oynamıyorsun?” 

Bütün zorlukları çeken ana babaların hakkı ödenir miydi? Annemin ve babamın kıymetini daha bir idrak etmeye başladım.

Anne olmak, canından can birinin peşi sıra koşarak “Anne” diye seslenişini düşünmek bile başka bir histi her şeyden önce.

“Sevgili kocacığım” veya “sevgili karıcığım” demekten korkan kişilere şaşıyorum Jale hanımefendi kardeşim!..