Ragıp Karadayı

Daha önce annemden duymuştum. Dilenciler kapıyı çalınca: “Evin hanımı açsa” diye duâ ederlermiş.

Fazla sözü uzatmadım, muhabbetle kolunu tuttum sıkı sıkıya… Uzun zamandır böyle bir atmosferde anne kız olarak olmamıştık.

Doktorumun reçete mahiyetinde verdiği kitaplardan birini daha açıp okumak için can atıyordum. 

"Akıl ver, yol yordam öğret, bildiğini yap, sonra da acısı bana kalsın! O zaman mesut olursun değil mi? Fazla konuşma da yürü!"

Annemi durduramıyordum! Tanju öyle korkmuştu ki zavallı süt dökmüş kedi gibi bulabildiği en uzak noktaya sinmişti...

Anneciğimde bir surat bir surat tarif edemem. Zavallı Tanju’nun yüzüne bile bakmıyordu.

“Aklınızı kullanırsanız düşmanlarınız bile farkında olmadan sizin lehinize çalışır... Öfkeden uzak durun… fena acıtır!..”

Kızılderililerden nefret eden Amerikalı bir beyaz iş adamı, onları görmeden rahat bir hayat sürmek için İngiltere'ye göçüyor...

Kafam pek karışmıştı. Bilhassa Tanju'nun bir tarafta karmakarışık, uçuk hareketleri, beri tarafta yine onun üstün meziyetleri…

Ben ağladım Tanju ağladı. Zavallı kayınvalide adayım bu olup bitenlerden habersiz hâlâ oğluna ve gelin adayına duâlar ediyordu.

Utancımdan nar gibi kızarmış yüzümü saklıyor, ağlamaklı gözlerimi hep ondan kaçırıyordum... Ne diyeceğimi bilemez vaziyetteydim!..

Babamın ruhsatlı silahını yanıma aldım. Dediğim gibi profesyonel bir dedektif hassasiyetiyle kılı kırk yararak peşine düştüm.

"Arkadaşının rahat hareketlerini, kuyruksuz oluşuna bağlayan genç tilki de bir yolunu bulup kuyruğunu kesmiş..."

Eve yaklaştıkça başka korkularım da yeniden depreşiyordu. Zaten oldum olası içimde görünmez kuvvetli bir el gırtlağımı sıkar dururdu.

O kadar cümle içinden tek aklımda kalan ve en acı vereni “SENİ HİÇ SEVMEDİM!” olmuştu. 

Evlilik öncesi hayatımı hayal etmemden dolayı ayrı bir zevk alıyordum. İşte yine daldım gittim o günlere...

Aynı Jale o gün bu konuşmaları normal karşılarken, şimdi tuhaf buluyordum. Bir insanın ruh âlemi bu kadar mı değişirdi?

Harcayacakmış beni, erkekliğin kitabında öyle yazıyormuş. Ben de ona “Hangi kitap, kaçıncı baskı?” dedim!..

"Güldürme beni efendim! Bu şekilde çulsuz birine kim kızını verir ki? Bir dikili ağacım dahi yok bu fâni dünyada..."

"İşim de vardı gücüm de… Kimseye muhtaç değildim. Kendi yağımızla kavrulmaya and içmiş kocaman bir sevgiyle yola çıkmıştık..."