Ragıp Karadayı

Kafam baygınlıktan mı, uykusuzluktan mı, yoksa aldığım ilaçların ve serumun tesirinden mi nedir fena zonkluyordu.

"Çok ısrar etmeme rağmen refakatçi kabul etmediklerinden eve dönmeye mecbur oldum..."

"Sabah viziteye gelen doktorunuz daha detaylı malumat verir. Ama korkulacak bir durum olmadığını bilin yeter..."

Bütün zihnimi zorlayarak anlamaya çalıştım. En son kaldırımda yürüdüğüm o tozpembe sahne gözümün önünde canlandı.

Parası olan kadın, erkeğe ihtiyaç hissetmemeye başladı... Oysaki parası varken de bir kadının bir erkeğe ihtiyacı vardı...

Daha düne kadar bırakın tanımadıklarından, akrabalarından bile sesini saklayan hanım efendilerimizin kahkahaları sokaklarda yankılanır oldu.

Tanju, Bir gün düşük pantolonlu, ertesi günü yırtık pırtık, geçenlerde yeni dövmeler yaptırmış olarak karşıma çıktı.

Yakın, orta vade, uzak hesapları olan emperyalist birileri, milletimize topyekûn harp ilan etmişti. Gizli açık düşmanlık ediyorlardı. 

Kiminin başından bir ulu sevdadır gelir geçer, kiminin başında kara gün kararıp öyle çöreklenir üzerine kalır.

Deliliğimden geç uyanıp kendime geldiğimden beri etrafımda olup bitenlerin muhasebesini yapıyorum artık.

Ruh hâlimi izah edebileceğim kelimeleri bulmam kolay olmuyor. Kelimeler az olsa da derdim çok! Hangi birini sıralayayım, bilemiyorum?

Birtakım uyulması lazım gelen esaslar olmazsa cemiyet hayatı ve dolayısıyla millet de kalmazdı ortada, hepten “sürü” olur çıkardık.

“Genciz üstesinden geliriz evelallah…” dedik, sabrettik. Altı, yedi ay sıkı bir çalışmayla borcumuz bitti. Keyfimize diyecek yoktu.

Minderde, sandalyede, basit kanepede oturmayıp “Mobilyasız olmaz” deyip, söylendiler. Sanki eşyasız olan biz değil kendileriydi.

Akıl “peşine koşulacak şeylerden en çok faydalı olanı tercih etmek lazım” dese de onu seçmeye fırsat verilmeyen bir dünyada yaşıyoruz.

Kazadan sonra Tanju’ya çektiğim mesajları okudum. O şartlarda bile kendi kendime slogan geliştirmiştim!..

"Analar bu kafamızdaki iki gözle değil, görünmez kalp gözüyle bakarlar... Sohbet de iyi oldu aha ambulans da geldi kızım..."

Motora çarpan kırmızı, üstü açık spor lüks arabanın ön kaportasındaki “Yağmur” kelimesi dikkatimi çekti...

Anneciğimin yani ilk muallimemin izinde giderek herkese müşfik davranıyorum, çok okuyorum. O her şeyin en iyisini alırdı.

Canım Anneciğim bir cümle söylemiş ve fark etmeden beni her şeye hazırlamış, yolumdaki bütün mânileri kaldırmıştı...