Ragıp Karadayı

Canım Anneciğim bir cümle söylemiş ve fark etmeden beni her şeye hazırlamış, yolumdaki bütün mânileri kaldırmıştı...

Aile hayatı gibisi var mıydı? Daha işin başında o günleri aramamı hiç de hayra yormuyordum. “Hep çocuk kalsaydım” dememin bir manası yoktu.

Anneciğimin; “Fırtınalı havalarda sığınacağın liman belli kızım…” dediği limana girecek takatim kalmamıştı. 

Ne yapıyorsak kendimiz yapıyoruz. Her ne kadar kusur ve kabahatleri başkalarına atsak da hakikat bu...

Neticede hemen hemen hepsini bulmuş: Taze otların içinde 'Kabiliyet’i, karanlık bir mağarada 'Endişe’yi, gökkuşağının ardında 'Yalan’ı…

“Benim hatalarım da yok değil, farkımız; ben ikimizin de huzur ve saadeti için istedim, oysa o, yalnız kendi nefsinin peşindeymiş meğer!”

“Aman babacığım abartmayın ne donacakmışım, ne hastalığı? Bu havada insan üşür mü? Dün de baskınız yüzünden montu aldım!..”

“Bir tarafta sevdiğim, beri tarafta anneciğim ve ailem. İkiye bölünemezdim ki” dedim, nefsimi teskin etmeye çalıştım bir nebze de olsa…

Kendi acayip düşüncelerimle boğuşurken yanık sesli birinin, uzaktan uzağa okuduğu “Her yer karanlık” gazeli yaralarımın üzerine tuz biber ekti...

İlk farkına vardığım an her şeyi bitirecektim ama öyle gemileri yakıp gelmiştim ki Tanju’nun kollarına, geri dönmem âdeta imkânsız gibiydi.

Evet, bu yazdıklarım; sizlere sıradan bir karı koca masalı gibi gelmesin lütfen! Öyle anlaşılmasını hiç istemem.

O günleri düşündüğümde “Anacığım, babacığım ne kadar da fedakârlık etmişti, yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmişlerdi...

Açılan dükkânların kepenk gıcırtıları, otobüs, dolmuş, taksi korna sesleri, uzaktan yakından vapur düdükleri de olmasaydı ne rahat edecektik...

Bulunduğum noktaya bakınca, hiçbir şeyle izah edilemeyen müthiş bir çamurun içine daldığımı iyice görüyordum.

“Dünyaya bir daha mı gelecektik? Ye iç hayatını yaşa, keyfine bak!” modundaydık. Bu yüzden olsa gerek aradığım hakikati bir türlü bulamıyordum...

“Önüme konulan yol haritaları, beni birbirine ters, farklı adreslere götürdü hep. Gözüm gönlüm öyle kapalıydı ki!..”

“Bu aşırı muhabbetimize nazar mı değdi ne? Bir anda hâk ile yeksan oldu. Nasıl olduğunu anlatacağım elbette!”

“Kelimeleri seçerek kullanırdım. Onun için sarf edeceğim kelime ve cümlelerin önce tadına ben bakardım!..”

“Varsın evimiz, eşyamız, lüksümüz olmasındı. 'Sevdamızdan daha büyük bir ev ve de eşya mı olurmuş?' diyorduk...”

Mektuplarda olsun, mesajlarda olsun ne edebiyatlar parçalıyor ne şairane laflar döktürüyorduk karşılıklı.