Ragıp Karadayı

İlk farkına vardığım an her şeyi bitirecektim ama öyle gemileri yakıp gelmiştim ki Tanju’nun kollarına, geri dönmem âdeta imkânsız gibiydi.

Evet, bu yazdıklarım; sizlere sıradan bir karı koca masalı gibi gelmesin lütfen! Öyle anlaşılmasını hiç istemem.

O günleri düşündüğümde “Anacığım, babacığım ne kadar da fedakârlık etmişti, yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmişlerdi...

Açılan dükkânların kepenk gıcırtıları, otobüs, dolmuş, taksi korna sesleri, uzaktan yakından vapur düdükleri de olmasaydı ne rahat edecektik...

Bulunduğum noktaya bakınca, hiçbir şeyle izah edilemeyen müthiş bir çamurun içine daldığımı iyice görüyordum.

“Dünyaya bir daha mı gelecektik? Ye iç hayatını yaşa, keyfine bak!” modundaydık. Bu yüzden olsa gerek aradığım hakikati bir türlü bulamıyordum...

“Önüme konulan yol haritaları, beni birbirine ters, farklı adreslere götürdü hep. Gözüm gönlüm öyle kapalıydı ki!..”

“Bu aşırı muhabbetimize nazar mı değdi ne? Bir anda hâk ile yeksan oldu. Nasıl olduğunu anlatacağım elbette!”

“Kelimeleri seçerek kullanırdım. Onun için sarf edeceğim kelime ve cümlelerin önce tadına ben bakardım!..”

“Varsın evimiz, eşyamız, lüksümüz olmasındı. 'Sevdamızdan daha büyük bir ev ve de eşya mı olurmuş?' diyorduk...”

Mektuplarda olsun, mesajlarda olsun ne edebiyatlar parçalıyor ne şairane laflar döktürüyorduk karşılıklı. 

Hakikatlerle yüzleşmesine yüzleştik ama neye yarar ki; “Bad-el harab-ül Basra=Basra harap olduktan sonra.”

Arkadaşlarla bir araya geldiğimizde romantik sohbetlerimiz bitmezdi ve bitenler de hiç çıkmazdı aklımızdan.

Bir Hak âşığını, istediğimiz gibi anlamış ve başkalarının da bizim gibi anlamalarını, tanımalarını istemiştik.

Öyle bir gençlik 'imal' edilmişti ki “Yaşayın, hayatın tadını çıkarın, dünyaya bir daha mı geleceksin?” havalarındaydık.

Hayallerimi süsleyen “beyaz atlı prensim” göz dolduruyor, herkes de birbirimize pek yakıştırıyordu...

Bir gün anacığım demişti: “İnsan, bir gözlerine dolanı, bir de kalbine kördüğüm olanı anlatamaz kızım…”

Aslında ailem, öyle benim gibi; bizim çocukların jargonuyla “zıpır" da değildi. Onları, ne diller dökerek hizaya getirdim...

"Benimle evlenmek isteyen hâli vakti yerinde o kadar mütedeyyin aile çocukları vardı ki 'Elimi sallasaydım ellisi…' derler ya..."

Bakalım bizi daha neler bekliyordu bu hayat yolculuğunda? Anneciğim bir dedektif gibiydi, Tanju’yu araştırıyormuş!..