Ragıp Karadayı

Aylin’in bahse konu olan hayatının bir benzerine sizler de şahit olmuş veya bir başkasından duymuşsunuzdur. 

Ben de fena olmuştum. Son cümlemdeki ahlanıp vahlanmama ne cevap verdiğini tam hatırlamıyorum. 

"Öyle bir yere git ki orada yalnız tabiatla baş başa kalabilesin! Uçsuz bucaksız kırlar, deniz ve sen sadece..."

Tam beş sene aynı sırada oturduğumuz, acı tatlı birçok hatıralarımız olan kızcağız aklını oynatacak son noktaya gelmiş...

Oturduğu yerden kalkmasına yardım ettim. Sanki aynı yaşta değildik... Başından bir şeyler geçtiği ve çok yıprandığı belliydi.

"Şaşırma ben Jale Jale! Hani sık sık “Senin yerinde olsaydım…” diyerek hitap ettiğin sıra arkadaşın!"

Asıl mesele, ne bizim aslımıza dönecek kuvvetimiz vardı, ne de onların bizim yakamızı bırakmaya niyetleri. 

Eskiden beri güzel memleketim anlatılırken derste, evde mevzu edilince dikkat kesilir, öyle merakla dinlerdim ki… 

Acılarım yeniden depreşmesine rağmen huzurlarınızda bu İTİRAFLARIMLA bulunmaktan dolayı da memnunum.

Böyle sürpriz buluşmaların olacağını tahmin etmek zor olmasa gerek. Bu saydıklarım övmek için değil, objektif tanıtım içindi.

“ÇİN DÜNYASI” mekânını önce çok cesur buldum. Türkiye’nin kalbinde Çin’i yaşamak. Olacak şey değildi!..

Bu arkadaşlardan kurtulmadığımız müddetçe bize ebedî kurtuluş imkânı zor gibi görünüyor. Tercih bizim elimizde...

Telefonun yanan ışığına baktım, bizim dün beraber olduğumuz “bitirimlerden” Tomurcuk!..

Abant dönüşü gece geç saatlerde bir külçe gibi hânemize düşüvermiş, ertesi günü kahvaltı yapmadan işe gitmiştik.

Süslenmiş, püslenmiş bu modern denilen egoist, hodkâm, hayalperest, ayakları yere basmayan insan tipini çok mu seviyoruz? 

“Artık olan hiçbir şeye eskisi kadar üzülmüyorum; ‘herkes kendine yakışanı yapıyor’ diyorum, mevzu kapanıyor…”

"Güya evliliğimiz tebrik ediliyordu. Yoğun müzik gürültüsü içinde, ellerde kadehlerle, delicesine dans ediliyordu."

Kardeşim! Şimdiden itibaren uyanık ol ve elmas değerinde hatta çok daha kıymetli olan vaktini, faydasız şeylerle harcama...

İçimden, derin bir yerlerden, ağır bir yaranın sızım sızım sızladığını, fena kanadığını duyuyor, çok acı çekiyordum. 

Doktor Nefise Hanımefendinin verdiği kitapları yanımdan hiç ayırmıyordum. Her fırsatta okumaya çalışıyordum...