Ragıp Karadayı

"Bana eskisi gibi içten davranmıyorsun, kırgınlığın gözümden kaçmıyor! Olsun, yalvaracak değilim! Verdiğin kitabı okuyorum..."

İçimdeki karışıklık dışıma da yansıyordu. Diğer bir ifadeyle öyle kendi kendimi kolay ele veriyordum ki... 

Sebep olduğum için bu mesele her açıldığında ben de fena üzülüyorum, çok pişmanım lakin fayda etmiyor...

Annesi, feri sönmüş yaş dolu gözleriyle uzun uzun oğlunun gözlerinin içine bakıp zar zor duyulur bir sesle konuşmuş...

Saatler, hatta dakikalar su gibi akıp gitmiyordu burada, ben ise yatak mahkûmuydum, öyle çakılıp kalmıştım.

“Kimseyle alakadar olmaya vaktimiz yok, bizden bir şeyler beklemeyin!” deyip ailelerimize restimizi çekmiştik.

Hastane odasında kaç gündür akıbetimi bekliyorum. Bütün dünyam altüst oldu. Uykumun saatleri bile değişti.

"Kimseyle uğraştığım yok! Bilseydim bu kadar laf işiteceğimi hiç bırakır mıydım! İlk defa gördüm senin gibisini!.."

"Madem öyle kesin kararlısın, o zaman kitabımı ver! Sen rotanı çoktan çizmişsin!.."

“Bir musibet, bin nasihatten evladır...” ecdat sözü bu defa geçerli olacak mıydı? Bekleyip görecektik.

Bulunduğumuz katın hemşiresi kitap okuma merakımı sezmiş olacak ki bir gün uyandığımda bir kitap buldum baş ucumda.

"İhtiyar sayılacak yaşlara kadar yaşasam bile sen bende hep genç ve de yakışıklı olacaksın Tanju'm!.."

"Size zahmet, ilaç kutularının yanına koyacağım şu pembe kâğıdı ona verir misiniz? Zahmet olmazsa tabii, Çok memnun olurum."

Tanju’nun mektubuna cevap yazmalıydım. Öyle bir cevap olmalıydı ki onun gibi suret-i haktan görünmeliydim.

“Biliyor musunuz gençler, bugün Allah’a duâ ettim Jale’nin dizlerini iyileştirmesi ve keyifle gezmek için…”

Bir gün yine geç saatlerde gelmiştim. Zavallı anneciğim köşe bucak beni takip ediyordu...

Anneciğim bir gün demişti ki: “Utanma hissi bir kadına en çok yakışan rütbedir, nişandır, zenginlik, makam ve mevkidir…”

Pencereme dönünce yine o karanlık göğe ve bebeği olmayan dolunaya dalıyor gözlerim. Dondurucu soğuk içimi ürpertiyor.

İnsanlar için mühim olmayan ama benim için çok mantıklı sebeplere dayanan iç dünyamla yüzleştim.

Asıl üzerinde düşündüğüm baygınlık geçirecek kadar fenalaşmamın altında yatan sebepleri tam anlayabilmekti.