Kendime en çok sorduğum: “Hayat dediğin de ne?”

 

Kimi zaman hayatın sillesini yemiş dağ gibi baba bir adam, kimi zaman bütün zorluklara göğüs geren fedakâr bir kadın, kimi zaman zayıf omuzlarına dağlar yüklenen minnacık bir çocuktan çıkar ibret alınacak kıssadan hisse hikâyeler… Bilmem benimki hangi kategoriye giriyor? Onu siz okuyucularıma bırakıp devam ediyorum.

 

 

 

Kendi kendime en çok sorduğum sual: “Hayat dediğin de ne?” Herkesin kendine rahatlıkla sorabileceği klasik bir soru ile başladım bugünkü iç yolculuğuma. Cevabı, zamanın içinde mi saklıydı ya da zamanın ta kendisi miydi? Doğrusu, bunun karşılığı zihnimde tam ve net değildi. “Zaman veya vakit, ölçülmüş veya ölçülebilen bir dönem…” diye tarif edilse de çeşitli devirlerde, farklı düşünürler tarafından değişik mânâlar da yüklenebilmiş. Zaman; maddeyle başlayan mücerret yani soyut bir kavram olsa da aslında içindeki üç boyutlu insanın beşikten mezara hayat serüvenini taşıyor her şeyden önce.

 

İşte böyle acayip düşüncelerle iç âlem yolculuğumun görünmez duraklarında istirahat edip az da olsa dinleniyordum aklımca. Dinlenirken de beynim faaldi, neler neler aklıma gelmiyordu ki? Aslında, her şeyin zıddıyla bilinen bir kanunu vardı kâinatta. Mesela zulmet diğer bir ifadeyle karanlık olmazsa ışığın kıymeti bilinmez, soğuk olmazsa sıcaklığın, açlık olmazsa yemeğin lezzeti tadılmaz ve zevk vermezdi bizlere. O vakit hayatın yani canlılığın zıddı olan mematı yani ölümü anlamadan yaşamağı tam anlamak mümkün görünmüyordu bana göre. Bizden ne kadar uzaklaştırılırsa uzaklaştırılsın ÖLÜM, en büyük hakikat olarak bütün dehşetiyle önümüzdeydi.

 

Olimpik havuzun içerisinde bir balinayı görseniz ne düşünürsünüz? Eğer havuzu ve balinayı tanıyan birisiyseniz, hiç tereddüt etmeden “Bu devasa hayvanın minnacık havuzda işi ne?” der, oraya ait olmadığını söylerdiniz.