Ünal Bolat

“Şimdiye kadar niçin arayıp sormamış da sen haber verince çevremde dolanmaya başlamış…”

Belirsizliğin verdiği korku ne büyüktü… Yüreğimde hırçın dalgalar kabardıkça kabarıyordu…

“Bu ikinci sömestirden beri üniversite ve çevresinde görmeye başladığım adamın fotoğrafıydı…”

“Sır olup kaybolmuştu… Bir daha onu göremez oldum. Ne okul çıkışında ne parkta ne yurdun civarında...”

“Niçin beni göz hapsine alsındı? Canım sıkıldı. Daha fazla sabredemedim. Kalkıp yanına gittim...”

“Bu kahvaltının üzerinden on gün kadar geçmişti… Ablamın kızının düğünü için bizi Manisa’ya davet etmişlerdi...”

İki husus bizim ana prensibimiz oldu: Biri “kul hakkı” diğeri “kamu hakkı”...

“Herkes kâr ettiğimi bildi, zararımdan kimsenin haberi olmadı. Çünkü o vakit itibarın kalmıyor...”

Dışarıdan bakıldığında “büyük işler yapıyor, büyük paralar kazanıyor” gibi gözüküyoruz ama öyle değil…

“Para kazanmayı bırakın bu işi zarar etmeden bile bitirsem çok kâr etmiş olacağım...”

“Bunlar yayla çocuğu, geriye doğru yaslansın etrafı iyi görebilsinler iyi bir yolculuk yapsınlar” derdi.”

“Hiç korkmayın… Kimse bir kelime bile söylemez… Sizler bizim yanan bağrımıza su serptiniz…”

“Babam köyün çocuklarına gizlice Kur’ân-ı kerim okutup dinî bilgiler veriyor ama herkes tedirgin!..”

"Küçük olduğumuz için sakal tıraşı olmazdık. Ama sakal tıraşı olanları da sinema izler gibi izlerdik...”

"Acaba benim ailem de böyle miydi? Ya onlar da beni ibadetimden vazgeçirmeye çalışırsa!..”

“İlk gün taklit olarak kıldığım namazı, daha sonra Şükrü’den öğrendiğim şekliyle kılmaya başlamıştım...”

“Ne okulda ne yurtta kimse bize Allaha iman anlatmamıştı. Dinim hakkında bir kelime bilmiyordum...”

Her gece dualar eder gönderirim anacığımın ruhuna. “Bir kere de olsa geliversen rüyama” diye...

“Bir müddet yüzüne bakamadım. Ne asil insanmış ki o da bir kere olsun yüzüme vurmadı benim...”

Çok kibar çok nazik bir beyefendiydi. Herkese karşı “efendim” diyerek konuşur ve cevap verirdi...