Vehbi Tülek

Nizâmeddîn Evliyâ hazretlerinin Ziyâeddîn adında bir talebesi vardı. Hayâtını, sevgili hocasının rahatlığı için nasıl fedâ ettiğini ibretle okuyalım...

Enes bin Mâ­lik haz­ret­le­ri, Tâ­bi­îni­nin bü­yük­le­rin­den Sâ­bit el-Be­nâ­nî için şöy­le bu­yur­du: "Her şe­yin bir anah­ta­rı var­dır. ‘Hay­rın anah­ta­rı' da Sâ­bit'tir..."

Karâ­mi­ta sa­pık­la­rı sal­dı­rın­ca mü­min­ler, Cerîrî haz­ret­le­rin­den du­a is­te­di­ler. Bu­yur­du ki: "Duâ, belâ gel­me­den ön­ce ya­pı­lır. Belâ gel­dik­ten son­ra râ­zı ol­mak­tan baş­ka çâ­re yok­tur."

Bir gün, Ebü'l-Abbâs-ı Mürsî beş talebesi ile Kûs şehrine doğru yola çıktılar. "Bu yolculuğunuzdan maksad nedir?" diye sorulunca; "Bunları defnetmektir" buyurdu!..

Hatîb-i Bağdadî, çok âlimden ilim öğrendi. Hadîs ilminde çok bilgi sahibi oldu. Bu ilmin bütün kollarında mütehassıs idi. Çok kıymetli kitaplar yazdı. Ona "Şarkın Hâfızı" denilirdi...

Mûsâ Kâzım hazretleri hapse atılmıştı. Ebû Yûsuf ile Muhammed Şeybânî o mübareğin ziyâretine gitmişlerdi. Orada enteresan bir hadise ile karşılaştılar!..

İbn­-i Hâ­restânî, Şa­fiî mez­he­bi fı­kıh â­lim­le­rin­den­dir. 520 (m. 1126) se­ne­sin­de Şam'da doğ­du. Ba­ba­sı, as­len Şam ya­kı­nın­da­ki "Hâ­restâ" a­dı ve­ri­len bir köy­den­dir...

Ebü'l-Abbâs-ı Vâsıtî hazretleri bir gün talebelerini toplayıp "Haklarınızı helâl ediniz! Sefere çıkmak istiyoruz" dedi. Talebeler hayret edip, başlarını önlerine eğdiler...

Molla Câmî, Ehl-i Beyt'e ve Eshâb-ı kirâma âşık idi. Onlara kötü gözle bakanlara, uygun olmayan sözler sarf edenlere derhâl cevaplarını verir ve sustururdu. Yine bir gün...

E­bül-­Hayr Ak­ta, Medî­ne'de beş gün aç kal­mış­tı. Hüc­re­-i sa­a­de­tin ya­nı­na ge­lip, Resû­lul­la­ha selâm ver­di. Aç ol­du­ğu­nu bil­dir­di ve bir ya­na çe­ki­lip u­yu­du!..

Ebû Bekr-i Şiblî bir gün, "Allah, Allah!" diyordu. O sırada bir genç kendisine şöyle sordu: "Efendim, niçin hep 'Allah, Allah' diyorsunuz da 'Lâ ilâhe illallah' demiyorsunuz?"

Kadı Ebû Ya'lâ hazretleri, çalıştığı odaya kimseyi almazdı. Evine gelip giden hizmetçiler, o odada para sakladığını zannettiler. Ve bir gün olanlar oldu!..

Gözleri görmeyen bir garip derviş, hazreti Ali'nin kabri başında şöyle dua eder: "Allahım! Bu zatın hürmeti için, beni, dertlerime ortak olana kavuştur!"

Abdullah Harrânî, fıkıh ve kırâat âlimidir. 549 (m. 1154) senesinde doğdu, 624 (m. 1227) senesinde Harran'da vefât etti. Bütün ilimlerde zamanının bir tânesi idi...

Ebü'l-Abbâs'ın büyüklüğünü inkâr eden bir kimse onu incitici sözler söyler. "Sen gerçekten ilim sahibi isen, gel, istediğin konuda münazara edelim" der!..

Ebû Mensûr Hayyât vefat etmişti. Cenaze namazında büyük bir izdiham yaşandı. Bir âlime gösterilen bu ilgi, kenardan bakan bir Yahudî'nin dikkatini çekmişti!..

Zeyd bin Amr ve Va­ra­ka bin Nev­fel hak din a­ra­mak i­çin Mu­sul'da bir râ­hi­be gi­der. Va­ra­ka Nasrânî o­lur. Zeyd i­se Nasrânî­li­ği ka­bul et­me­ye­rek yo­lu­na devâm e­der...

Bir kimse Resûlullah efendimize gelip "Yâ Resûlallah! Benim rengim siyah ve fakirim. Eğer düşmanla savaşıp ölürsem Cennete girebilir miyim?" diye sorar...

Ahmed bin Ali el-Alesî bir gün Fudayl bin Iyâd'ın kabrinin başına geldi. Âsâsı ile bir çizgi çekip, "Yâ Rabbî! Burası, burası!" dedi. Yanındakiler bu sözden bir şey anlamadılar...

Amr bin Mürre el-Cühenî Hicazlıdır. Mekke'ye gelmişti. O gece bir rüya gördü. Kâbe'den bir nur yükseliyordu. Kan ter içinde ve heyecanla uyandı!..