Nasıl olimpiyat şampiyonu olunur?

114 sporcu, sadece 5 madalya... Bu rakamlar 2012 Londra Olimpiyat Oyunları'na katılan sporcu sayısı ile kürsüye çıkanları gösteriyor. Bize yıllardır ezberletilen bir cümle vardı: Önemli olan kazanmak değil, katılmak... İşte yıllarca bu düsturla büyüyen nesiller "katılmayı", "kazanmanın" önüne koyduğunda ilk hedefi gerçekleştirmeyi yeterli görmeye başlıyor. Türk sporunun A'dan Z'ye yeni bir yapılanmaya, yeni bir kafa yapısına ve yeni vizyona ihtiyacı var. "Ata sporumuz" dediğimiz güreş yerlerde süründükten sonra diğerlerine bakmaya gerek bile yok. Kimse tekvando ve atletizmden gelen madalyaların arkasına sığınmasın. Türkiye Londra'da sporda sınıfta kalmıştır. Bu sistemden, bu kadar başarı çıkıyor. 2008'de elde edilen 8 madalyayı "Rezalet" olarak nitelendirenler, 2102'de madalya sayısının daha da azalmasına "Olur böyle şeyler" deyip geçemez. Antrenöründen, sporcusuna, yöneticisinden, seyircisine, spor medyasından, teşkilatına kadar köklü bir zihniyet değişimi şart. Olimpiyat şampiyonuna verdiğimiz 2000 altın ödül bile bu başarıyı kendi adımıza nasıl "ütopya" haline getirdiğimizin göstergesidir. Verilen ödülün büyüklüğü, özendirmekten ziyade "ulaşılmaz" olduğunu peşinen kabul etmek anlamına gelir. Düşünün, Londra'da 104 madalya toplayan ABD bu ödülleri verse ülke batar!.. Olimpiyat gibi sporun zirvesi olan bir yerde madalyaları toplamak için işe ilkokuldan itibaren el atmak gerekiyor. Okullardaki 2 saatlik beden eğitimi dersleriyle sportmen bir gençlik yetişmez. 7 yaşındaki Maradona'ya "Hayalin nedir?" diye sorduklarında "Arjantin Milli Takımı'yla Dünya Kupası'nı kazanmak" diyebiliyor. Bir anket yapın, geçtim ilkokulu, liseye giden bir tane çocuk "İleride olimpiyat şampiyonu olmak istiyorum" diyecek mi? 2020 Olimpiyatları'na talip olan bu ülkede kürsüye çıkmasını beklediğimiz o çocuklar şu anda lisede, hatta ortaokulda okuyor. Etrafınıza bakın, okul günlüklerine bunu yazan bir kişi var mı? Eğer varsa, işte o çocuk olimpiyat şampiyonudur...