Bir şehit ailesine ev verebilmek

Bu terkip bize dair ipuçlarını sunuyor.

Ama bir eksik var.

İnsanı insan yapan en temel özelliklerden biri; İzzet-i nefis, haysiyet, özsaygı, şeref, erdem, vakar, ahlak, etik değerler, onur…

Artık hangi sözcük meşrebinize uygunsa. Hepsi aynı kapıya çıkıyor çünkü; insanlık kapısına.

Size anlatacaklarımı dinlediğimde, bir kez daha umutlandım insanlığımızdan.

Tahmin edeceğiniz gibi olay Türkiye’de geçiyor.

Geçen ay, Çarkıfelek programı Yönetmeni İsmail Umaç, Sunucu Mehmet Ali Erbil ile birlikte sponsorları tarafından karşılanan iki evi şehit ailelerine vermeyi kararlaştırıyorlar.

İsmail Umaç’ın eli kolu uzundur, hemen şehit aileleri dernekleri, Genelkurmay ve çeşitli sivil toplum kuruluşlarıyla bağlantı kurup, ihtiyaç sahibi şehit ailelerinin listesini çıkarıyor.

Sonra da teker teker arıyor.

Şehitlerin ve ailelerinin açık isimlerini vermeyeceğim. Çünkü, aşağıda okuyacaklarınızdan siz de anlayacaksınız; üzülmelerinden ve kırılmalarından endişe ediyorum.

İlk olarak 26 Nisan 2016’da Şırnak’ta yaralanan ve ne yazık ki kaldırıldığı GATA’da 6 Mayıs 2016 tarihinde hayatını kaybedenŞehit Polis Memuru E.Ş.’nin ailesi aranıyor. Şehidin geride bıraktığı eşi, iki küçük kız çocuğu ve 18 yaşına henüz girmiş bir oğlu var. Oğlu ile konuşup, kendisinin ya da annesinin Çarkıfelek programına format gereği, usulen telefonla katılıp iki soruyu cevaplaması sonucunda bir ev armağan etmek istediklerini anlatıyor. Şehit Polis Memuru E.Ş.’nin oğlu önce teşekkür ediyor ve ardından “Belki kayda geçmemiştir ama bizim küçük de olsa bir evimiz var. Lütfen evi, kirada oturan başka bir şehit ailesine verin” diyor.

Bu ilk şaşkınlıktır. Israr edemiyor zira 18 yaşındaki bu genç adamın ses tonundaki kesin ifade, onurlu duruş, boğazına iki düğüm atmıştır bile.

İkinci olarak 21 Mart 2016’da Mardin Nusaybin’de vurularak şehitolan Uzman Çavuş G.B.’nin Babası N.B. ile konuşuluyor. Cevap aynıdır.

18 yaşındaki bir şehit oğlu, 68 yaşındaki bir şehit babası. Yaşadıkları korkunç dramın yükü omuzlarında ve o kadar ağır ki. Buna rağmen dimdik duruyorlar.

İsmail Umaç yılmıyor. Ev armağan edecekleri bir şehit ailesini mutlaka bulacaktır.

Diyarbakır Dicle’de 1 Mayıs 2016’da şehit düşen Uzman Çavuş H.O.A.’nın eşini arıyor. Kirada oturan eş, küçük kızıyla birlikte köye annesinin evine taşınmış. Umaç, nihayet aradıkları şehit ailesini bulduğu için seviniyor. Ona da teklif iletiliyor. Şehit eşi sıcak yaklaşıyor önce. Ancak yarışma programının zorunlu formatı gereği telefonla bağlanıp bir iki soruyu cevaplaması gerektiğini öğrenince reddediyor. Bakın neden:

İşte, böyle bir insanlık...

Dünyanın hiçbir ülkesinde kolay kolay rastlamayacağınız türden. Hayatın dayattığı her türlü hoyratlığa direnerek, o haysiyetli duruşunu değiştirmeyen büyük insanlık.

Hepimize ağır bir ders veriyorlar.

Ve bir başka şehit ailesi. Adana’dan şehit eşi Z.B. İki çocuğu var. İkinci çocuğu eşi şehit olduktan sonra doğmuş. O da kirada oturuyor ve eve çok ihtiyacı var. Cevabı aynı:

Liste böyle devam edip gidiyor ama son teması aktarmadan geçmek istemiyorum.

Hatırlayacaksınız, Şırnak’ta şehit düşen Piyade Uzman Çavuş Y.K., memleketi Şarkışla’da son yolculuğuna uğurlanırken objektifler babası Kazım K.’nın ayakkabılarına çevrilmişti. Ayakkabıları yırtıktı babanın. Gazetelerde o fotoğrafları gördük ve yüreğimiz yeniden yandı. İsmail Umaç o babaya da telefon etti ev vermek istediklerini söyleyerek. İşte cevabı:

Peki, sonuçta ev verilecek şehit ailesi bulunamadı mı?” diye merak edenler için söyleyelim.

Uzun çabalar sonucu ev verilecek ve ihtiyacı olan bir şehit ailesi nihayet bulundu.

22 Aralık 2015’te Şırnak Cizre’de şehit olan Özel Harekât Polisi Atilla Güneş’in ailesine verildi ev. Eşi çalışmıyor ve kirada oturuyor. Çocukları İzmir’de okuyor. Biri 18, diğeri 10 yaşında. O da programa usulen katılmaya ve bir iki soru cevaplamaya zorlukla ikna edilebildi. Eşinin ruhunun azap çekeceğini düşünüyordu.

“Umudun tarifi”ni onlar sunuyor bize.

Bu toprakları vatan yapan güzel insanlarımız...