Mehmet Oruç

Mescîdde Müslümanlar, halka halka oturmuşlar; Hadîs-i şerîf dinliyorlardı. Sevgili Peygamberimizden bahsediyorlardı.

Hazreti Übeyy, Allahın kitabının, bütün derinliklerini öğrenmek, anlamak istiyordu. Yüce kitâbımız Kur'ân-ı kerîmin en güzel şekilde okunmasında ve toplanmasında büyük hizmetleri olmuştur. Peygamber efendimiz buyurdu ki: "Kur'ân-ı kerîmi en iyi okuyanınız Übeyy bin Kâ'b'dır." Bir gün Resûlullah kendisine buyurdu ki:

Kays bin Ubâde hazretleri anlatır: Ben Resûl-i ekremin Eshâbını görmek için Medîne'ye gelmiştim. Gördüklerim içinde en çok Übeyy bin Kâ'b'dan hoşlandım.

Dün, hayatın önemi üzerinde durmuştuk. Ölümü idrak edemeyen, ölüm esnasında ve ölümden sonra başına gelecekleri bilmeyen hayatın kıymetini bilemez.

Hazreti Ömer ile Efendimizin amcası Hz. Abbâs, bir gün ihtilâfa düştüler. Fakat Hz. Übeyy'in hakem olmasında anlaştılar. İkisi birlikte, onun evine gittiler.

Günümüz dünyasında, "insan hayatı" her gün değer kaybetmektedir. İnsanlar medenileştikçe, yeni yeni teknolojilere sahip oldukça, biribirlerini katletmeleri de eskiye oranla daha da artmakta, öldürmeler daha da teknikleşmektedir.

Sevgili Peygamberimiz sordular: - Yâ Übeyy! Allahın kitâbında en büyük âyet hangisidir?

Hicretten sonra Peygamberimiz Hz. Hâlid bin Zeyd, Ebû Eyyûb el-Ensârî'nin evine yerleşmekle beraber, Hz. Es'ad bin Zürâre'nin evinde de kalmak suretiyle onun hatırını gözetir, hanesini bereketlendirirlerdi.

Resûlullah efendimize, Peygamberlik vazîfesi bildirileli 13 sene olmuştu.

Hazreti Es'ad bin Zürâre bu defa İslâmiyeti kabûl eden oniki arkadaşı ile beraber gelmişti. Yine Akabe'de Resûlullah efendimizle görüşüp, O'na bî'at ettiler. Peygamberimiz bu 12 kişiyi Medine'de kabîlelerine temsilci yaptı. Bunlar, çevrelerindekilere İslâmiyeti anlatıp, onlar adına Resûlullaha karşı kefil olacaklardı.

Resûlullah efendimiz, Mekke'de herkesi îmâna davet ediyor, İslâm nûru ile küfür karanlığını aydınlatarak, kalblere Allah sevgisini yerleştirmeye çalışıyordu. Mekke'nin puta tapan Arapları, bu hak daveti bir türlü anlayamıyor, İslâmiyeti kabûl etmemekte ısrar ve inat ediyorlardı. Çok az kimse Müslüman olmuştu.

Dâr-ül Erkam yani Hz. Erkam'ın nûrlu evinin İslam tarihinde önemli bir yeri vardır. Burada yetişen, "40 büyük" sahâbî bugün yeryüzünde yaşayan bütün Müslümanların yıldızları, önderleri, ataları oldular.

Dün, toplum olarak kendi öz değerlerimizden, temel esaslardan çok uzaklaştığımızdan bahsetmiştik. Esastan uzaklaşınca geriye sadece görüntü kalıyor.

Hazreti Hamza Müslüman olduktan sonra bir ikindi vakti, inananlar, Hz. Erkam'ın kutlu evinde toplanmışlardı. Namaz kılınmış, sohbet ediyorlardı. Kapı hızlı hızlı çalındı. Gidip bakan zât, haber verdi: "Yâ Resûlallah, Hattâb'ın oğlu Ömer gelmiş. Kılıcı da elinde bulunuyor!"

1950'li yıllarda dinini, örfünü daha rahat yaşayabilmek için Müslüman Türk bir aile Yunanistan'dan Türkiye'ye göç etmeye karar verir. Trenle gelip Sirkeci'de inerler. Ailenin 70'li yaşlarındaki ihtiyarı, etrafına şöyle bir baktıktan sonra oğluna dönüp, "Oğlum bir yanlışlık oldu herhalde, biz İstanbul'da inecektik. Burası Osmanlının payitahtı İstanbul'a benzemiyor; bizim geldiğimizden yerden farkı yok" der. Bu amca çoktan rahmetli olmuştur. Şimdi mezarından kalkıp günümüz Müslümanının halini bir görse kim bilir ne diyecek?!..

Müşriklerin saldırısına uğrayıp bayılan Hz. Ebû Bekir gözlerini açtığında ilk sözü, "Allahü teâlânın Resûlü nasıllar?" oldu. Anası Ümm-ül Hayr, "Yemîn ederim ki, benim hiç haberim yok!" cevabı üzerine "Öyleyse sorup, öğreniver!" dedi.

Hazreti Erkam Müslüman olduktan sonra, sevgili Peygamberimizi evlerine davet etti. Peygamber efendimiz de Hz. Ebû Bekir'le birlikte şeref verdiler.

Hazreti Ubâde, dirâyetli, üstün kabiliyetli bir kimseydi. Hazreti Ebû Bekir, hilâfeti zamanında Bizans Kralı Herakliyus'a elçi olarak Haşim bin As ile Ubâde bin Sâmit'i gönderdi.

Allahü teâlânın rızâsı için yaşayan Peygamber efendimiz, vazîfelerini tamamladıktan sonra; bu dünyadan ebedî âleme göçtüler. Birinci halîfesi, Hz. Ebû Bekir de ömrünü tamamladı. Arkasından, Hz. Ömer halîfe seçildi. Onun zamanında İslâm orduları, büyük fetihler yaptılar.

Ubâde bin Sâmit, talebelerinden Sanabic'in hastalığına üzülüp, ağladığını görünce: - Ne ağlıyorsun, eğer mahşerde sana şehâdet etmeme ve şefâat etmeme müsâade edilirse, şehâdet ve şefâat ederim. Bu Resûl-i ekremden işittiğim bir hadîstir. Size şimdi de Resûl-i ekremin diğer bir hadîs-i şerîfini rivâyet ediyorum. Resûl-i ekrem efendimiz buyurdu ki: