Mehmet Oruç

Bugün; mübarek üç ayların ilki olan 'Receb ayı'nın biridir. Üç aylar ve bu aylardaki mübârek geceler nefis ve şeytan tuzağına düşmüş ve her iki dünyasını zindana çevirecek günâh, isyan ve gaflet bataklığında boğulmakla karşı karşıya gelmiş insanın kurtuluşu için uzatılan şefkatli bir el ve can simididirler.

Hadîs-i şerîfte, "El-mer'ü me'a men ehabbe" buyuruldu ki, (Kişi, sevdiği ile berâberdir) demektir. Bu büyükleri seven, onlarla berâber olur. Onlarla berâber olan, şakî olmaktan küfürden ve günâh işlemekten korunmuş olur. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "İnsanların yaptıklarını yazan meleklerden başka melekler de vardır. Yollarda, sokak başlarında dolaşırlar. Allahü teâlâyı ananları ararlar. Bunları bulunca, birbirlerine seslenirler. Buraya geliniz, buraya geliniz, derler. Kanatları ile, onları sararlar. O kadar çokturlar ki, göğe varırlar. Kullarının her işini bilici olan Allahü teâlâ, meleklere sorarak: Kullarımı nasıl buldunuz, buyurur? Yâ Rabbî! Sana hamd ve senâ ediyorlar ve senin büyüklüğünü söylüyorlar ve senin ayıplardan ve kusûrlardan temiz olduğunu söylüyorlar, derler.

En iyi kimse, kalbi dünyaya bağlı olmayan ve Allah sevgisi ile çarpandır. Dünya muhabbeti; makam, mevki, para, mal sevgisi, günâhların başıdır. Dünyayı sevmekten kurtulmak da, ibâdetlerin başıdır. Çünkü Allahü teâlâ, dünyaya düşkün olmağı sevmez. Onu yarattığı zamandan beri, hiç sevmemiştir. Dünyaya ve dünyanın kötülüklerine düşkün olanlar, mel'ûndur ve Allahü teâlânın merhametinden uzaktırlar. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki, "Dünya mel'ûndur ve dünyada, Allah için yapılmayan herşey de mel'ûndur". Çünkü Allahü teâlâyı hâtırlayanlar, hattâ onların her zerresi, Allahü teâlâyı zikretmektedir.

Tarih boyunca, dine en büyük zarar kötü din adamlarından gelmiştir. Geçmişte, din düşmanlığını körükleyenler, hep bu kötü din adamları idi. Yani islâm düşmanları, din adamı şekline girerek yazıları ile, sözleri yol göstererek, İslâmiyeti yıkmağa ön ayak olmuşlardı. Bunun için bu işte çok uyanık olmalıyız.

Resûlullah "sallallahü aleyhi ve sellem" Eshâbına karşı buyurdu ki, "Siz, öyle bir zamanda geldiniz ki, Allahü teâlânın emirlerinin ve yasaklarının onda birini yapmaz iseniz, helâk olur, Cehenneme gidersiniz. Sizden sonra öyle Müslümanlar gelecek ki, Allahü teâlânın emirlerinin ve yasaklarının onda birini yapabilseler, Cehennemden kurtulurlar" İşte bizim zamanımız, o zamandır ve müjdelenenler de şimdiki Müslümanlardır. Bugün, her Müslümanın birinci vazîfesi, din düşmanlarının kötülüklerini ahbâblarına anlatmaktır ve küfür alâmetlerinin millet arasından kalkmasına çalışmaktır.

Akıl ve bâliğ olan erkeğin ve kadının birinci vazîfesi, Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdıkları akâid bilgilerini öğrenmek ve bunlara uygun olarak inanmaktır. Kıyâmette Cehennem azâbından kurtulmak, onların bildirdiklerine inanmağa bağlıdır. Cehennemden kurtulacak olanlar, yalnız bunların yolunda gidenlerdir. Resûlullahın "sallallahü aleyhi ve sellem" ve Eshâbının "rıdvânullahi aleyhim ecma'în" yolunda gidenler, yalnız bunlardır. Kitaptan, yani Kur'ân-ı kerîmden ve Sünnetten, yani hadîs-i şerîflerden çıkarılan bilgiler içinde kıymetli, doğru olan yalnız bu büyük âlimlerin, Kitaptan ve sünnetten anlayıp bildirdikleri bilgilerdir.

Bir kimse, bin sene ibâdet etse ve sıkıntılı riyâzetler çekse ve sıkı mücâhede yapsa, eğer bir Peygamber-i zî-şâna "sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem" uymamış ise, bütün bu çalışmalarının bir arpa kadar kıymeti olmaz. Çölde görülen (serâb) gibi, hiçbir şeye yaramaz. Hiçbir düşünce ve bir iş olmıyan yani birşeye yaramıyan uyku bile, meselâ, gün ortasında bir parça uyumak, o büyüklerin emrine uyarak yapılınca, onlara uymadan yapılan, bin sene ibâdetten, mücâhededen kat kat daha kıymetli olur.

Bir hadîs-i şerîfte buyurdu ki: "Sözlerin en iyisi, Allahü teâlânın kitabıdır. Yolların en iyisi, Muhammed aleyhisselâmın gösterdiği yoldur. İşlerin en kötüsü, bu yolda yapılan değişikliklerdir. Bid'atlerin hepsi dalâletdir, sapıklıktır". Başka bir hadîs-i şerîfte, "Allahü teâlâdan korkunuz! Sözümü iyi dinleyiniz ve itâ'at ediniz! Ben öldükden sonra gelecekler, çok ayrılıklar göreceklerdir. O zaman, benim ve halîfelerimin yoluna sarılınız! Dinde yeni ortaya çıkan şeylerden kaçınınız! Çünkü, bu yeni şeylerin hepsi bid'atdir. Bid'atlerin hepsi dalâlettir, doğru yoldan ayrılmaktır" buyuruldu.

Dün, Lut kavmi gibi, Pompei halkının da livata (Homoseksüellik) sebebiyle nasıl yok edildiğinden bahsetmiştik. Günümüzde de, bütün dinlerde yasak olduğu için hangi dinden olursa olsun, din adamları bu insanlık dışı fiile karşı çıkarken; kendini bilmez inançsız küçük bir azınlık bunu meşrulaştırmaya çılışıyor. Avrupa'da bilhassa İngiltere'de çok yaygın olan bu cinsi sapıklığa, birçok Batı ülkesinde resmen müsaade edildi. Geçenlerde, ABD Yüksek Mahkemesi de, aldığı bir kararla homoseksüelliği suç olmaktan çıkarttı. Halklarda ve devletlerde böyle değişiklikler olurken, Kilise de bu cinsi sapıklık kervanına katıldı. Amerikan Anglikan Kilisesi tarihinde ilk kez homoseksüel olduğunu açıklayan bir papazı New Hampshire Piskoposluğu'na atadı. 2.1 milyon üyeli Amerikan Episkopal Kilisesi, son yıllarda homoseksüellere karşı giderek daha hoşgörülü bir yaklaşım sergiliyor. Anglikan Hıristiyanlığı Büyük Britanya'nın resmi dinidir. İngiliz göçmenlerin yerleştiği ABD, Kanada, Avustralya ve diğer ülkelerde bu Protestan mezhebi Episkopal Kilisesi adını taşıyor. Yeri gelmişken bu iğreç işe dinimizin bakışını da bildireyim...

Kıyâmette işe yarayacak olan şey, İslâmiyetin sâhibinin gösterdiği yolda yürümektir. Hâller, kendinden geçmeler, ilimler, ma'rifetler, işâretler ve kerametler, bu yolda iken hâsıl olurlarsa, çok iyidir ve büyük ni'metdirler. Bu yoldan sapık iken hâsıl olurlarsa, harâblıkdır, istidrâcdır, felâkete sebep olurlar. Tasavvuf büyüklerinden Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerini "kaddesallahü teâlâ sirrehül'azîz" öldükden sonra, rüyâda gördüler. (Nasılsın?) diye sordular. Cüneyd hazretleri, cevâb olarak buyurdu ki, (İlm, ma'rifet dolu sözlerimin hiç fâidesi olmadı. İşâretleri, kıymetli bilgileri bana yaramadı. Bir gece yarısı kıldığım iki rek'at namaz, imdâdıma yetişti).

Önümüzdeki Pazar, Pompei'nin yok oluşunun 1924. yıl dönümü. Sorsalar, "Pompei size neyi hatırlatır?" diye, çoğumuz, "İtalya'da Napoli şehri yakınlarında antik bir şehirdir" deriz. Bu tarif yanlış değil, fakat eksik... Aslında, Pompei, Allahü teâlânın gazabına uğramış bir şehirdir. Hafızamıza da böyle yerleşmesi lâzım. Batı kaynaklarında da bu yönü ile meşhurdur. Tarih boyunca; azgınlıklarından dolayı gazaba uğramış şehir, millet aslında sadece bundan ibaret değil. Azgınlıklar zirveye ulaşınca, böyle musibetler çok gelmiş milletlerin başına... "Allahü teâlâ imhal eder; fakat ihmal etmez." Yani yapılan azgınlıkların cezasını vermeyi geciktirir; fakat cezalarını vermeyi ihmal etmez.

Allah yolunda olanın, Allah için, aşağılık göstermesi, kulluk vazîfelerini yapması ve İslâmiyete uyması ve sünnet-i seniyyeye yapışması ve günâhlarını görüp korkması lâzımdır. Hayırlı işler yaparken niyetlerimizi düzeltmeliyiz. Kalblerimizi, dünyaya düşkün olmaktan kurtarmalıyız. Her uzvumuz İslâmiyete teslîm olmalıdır. Ayıplarımızı görüp, günâhlarımızın çokluğunu düşünüp, Allahü teâlânın intikâm almasından korkmalıyız. İyiliklerimizi az görmeli, günâhlarımız az olsa da, çok bilmeliyiz. Şöhret sâhibi olmaktan, insanlar arasında iyi tanınmaktan çok korkmalı, titremeliyiz. Peygamberimiz "sallallahü aleyhi ve sellem", "Din veya dünya işlerinde iyi tanınarak parmakla gösterilmek, bir kimseye zarar olarak yetişir. Bu zarardan ancak Allahü teâlânın koruduğu kurtulabilir" buyurdu. İnsân, niyeti ve işleri, ne kadar hâlis ve iyi olsa da, kendini kusûrlu ve kabâhatli bilmelidir. Tasavvuf yolunda, ele geçen ni'metlere, hâllere, zevklere güvenmemeli, ne kadar doğru ve İslâmiyete uygun olsalar da, bunlara özenmemelidir.

İmam-ı Rabbani hazretleri bir talebesine nasîhatinde buyuruyor ki: Yavrum! Annenin yavrusuna karşı yaptığı gibi, daha ne zamana kadar kendine böyle titreyeceksin? Daha ne güne kadar, nefsin için üzülecek, sıkıntılara düşeceksin? Yakında, elbet öleceksin! O hâlde! Kendini ve herkesi ölmüş bil! Duymaz, kımıldamaz bir taş gibi düşün! Zümer sûresi, otuzuncu âyetinde meâlen, "Sen elbette öleceksin! Onlar da elbette ölecekler!" buyuruldu. Bu kısa zamanda, yapılması gerekli en mühim şey, kalbi hastalıktan kurtarmaktır. Çabuk biten bu zamanda, Allahü teâlâyı hâtırlayarak, manevî hastalığa ilâç yapmak en büyük vazîfe olmalıdır. Allahtan başkasına düşkün olan bir gönülden hiç hayır umulur mu? Dünyaya eğilmiş olan ruhdan, nefs-i emmâre daha iyidir. Orada, hep kalbin selâmetini isterler. Ruhun, kurtulmuş olmasını ararlar.

Muhammed aleyhissalâtü vesselâma tam ve kusûrsuz uymak lazımdır. Bunun için de Onu tam ve kusûrsuz sevmek lâzımdır. Tam ve olgun sevginin alâmeti de, Onun düşmanlarını düşman bilmektir. İslâmiyeti beğenmeyenleri sevmemektir. Muhabbete (Müdâhene), yani gevşeklik sığmaz. Âşıklar, sevgililerinin dîvânesi olup, onlara aykırı birşey yapamaz. Aykırı gidenlerle uyuşamaz. İki zıt şeyin muhabbeti bir kalbde, bir arada yerleşemez. Cem'-i zıddeyn muhâldir. İki zıddan birini sevmek, diğerine düşmânlığı îcâb eder. İşi elden kaçırmadan, iyi düşünmelidir. Elden gitmiş olanlar da kurtarılabilir. Yarın iş elden çıkınca, pişmânlıktan başka ele birşey geçmez. Bu dünya malları, mülkleri geçicidir ve aldatıcıdır. Bugün senin ise, yarın başkasınındır. Âhırette ele geçecekler ise sonsuzdur ve dünyada iken kazanılır. Bu birkaç günlük hayât, eğer dünya ve âhıretin en kıymetli insanı olan, Muhammed aleyhisselâma tâbi olarak geçirilirse, saadet-i ebediyye, sonsuz necât, kurtuluş umulur. Yoksa, Ona tâbi olmadıkça, herşey hiçtir. Ona uymadıkça, her yapılan hayır, iyilik burada kalır, âhırette ele birşey geçmez. Resûlullaha uymak şerefine kavuşmak için, dünyada olan herşeyden yüz çevirmek lâzım olmaz.

Allahü teâlânın feyzleri, nimetleri, ihsânları, yani iyilikleri, her ân, insanların iyisine, kötüsüne herkese gelmektedir. Herkese mal, evlâd, rızk, hidâyet, irşâd ve selâmet ve daha her iyiliği fark gözetmeksizin göndermektedir.

İslâm ile küfür birbirinin zıddı oldukları, bir arada bulunamayacakları gibi, âhıret de, dünyanın zıddıdır. Dünya ile âhıret, bir arada bulunamaz. Âhıreti kazanmak için, dünyayı terk etmek lâzımdır. Yani, dünyaya düşkün olmamak lâzımdır. Dünya, Allahü teâlânın beğenmediği, yasak ettiği zararlı şeyler demektir.

Müslümanların kâfirleri sevmemeleri, onlara uymamaları, bunlardan sakınmaları, bunlara aldanmamaları, bunun için Allahü teâlâdan hayâ etmeleri lâzımdır. (Hayâ imandandır) buyuruldu. Müslüman olanın böyle çirkin işlerden sıkılması lâzımdır. İslâm düşmânlarını, Allahın emirleri ile alay edenleri, helâle, harâma aldırış etmeyenleri zararlı bilmelidir. Bunları aşağı tutmalıdır. Bunlara yardımı dokunan her hareketten sakınmalıdır. Geçmişte, başa gelen üzücü olaylar, Müslümanların, islâm dînini ve Müslümanları yok etmeğe çalışan kâfirlerle dost olmalarından meydana gelmiştir. Bir kimsenin Müslüman olmasına alâmet, İslâm düşmânlarını tanıması, onlara aldanmaması, sözlerini dinlememesidir. Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde, Tevbe sûresi yirmisekizinci âyetinde kâfirlere (Neces) yani pis dedi. Doksanbeşinci âyetinde de (Rics) buyurdu. Rics de pis demekdir. Bunun için, Müslümanların kendileri ile alay eden kâfirleri pis ve zararlı bilmeleri lâzımdır.

Bugün de Hâcı Bektâş-ı Velî hazretlerinin tasavvufta takip ettiği yoldan bahsetmek istiyorum. Bu yola, adına izafeten, "Bektaşilik" denildi. Fakat, Bektaşi denilen bu tarikatın hak yolda olan mensupları zamanla azaldı. Tekkelere, kendilerini Bektaşi gösteren Fadlullah-ı Hurufi'nin bozuk fikirleri yayıldı. Bir müddet sonra da hakiki Bektaşilik tamamen unutularak yerini hurufi fikirleri aldı. Bugün bektaşi deyince iki çeşit insan anlaşılır: Birincisi, hakiki doğru bektaşi olup, Hacı Bektaş-ı Veli'nin gösterdiği hak yolda giden temiz Müslümanlardır. İkincisi sahte, yalancı bektaşilerdir. Bunlar bozuk yolda olan hurufiler olup "batıla" ismi ile anılırlar.

Yarın Hacı Bektaşi Veli hazretlerini anma günü. Bu vesile ile Hacı Bektaşi Veli' den kısaca bahsetmek istiyorum. Osmanlı Devletinin kuruluş yıllarında yaşayan evliyânın büyüklerinden biridir. 1281 târihinde Horasan'ın Nişâbûr şehrinde doğdu. Seyyid olup, nesebi (soyu) hazret-i Ali'ye dayanmaktadır. 1338 târihinde Kırşehir'e yakın bir yerde vefât etti. Türbesinin bulunduğu kasabaya sonradan Hacıbektaş ismi verilmiştir. Hacı Bektâş-ı Velî, küçük yaşta ilim öğrenmesi için, âilesi tarafından Ahmed Yesevî'nin halîfesi Şeyh Lokman-ı Perende'ye teslim edildi. Öğrenimini tamamladıktan sonra, Anadolu'ya geldi. Halka doğru yolu göstermeye başlayıp, kıymetli talebeler yetiştirdi.

Müslümanların bir araya gelmesi, ya istifâde etmek veya fayda vermek içindir. Bu ikisinden biri bulunmıyan topluluğun hiç kıymeti yoktur. Din büyüklerinin yanına boş olarak gelmelidir ki, dolmuş olarak dönülebilsin. Onların acıması, ihsânda bulunması için, boş olduğunu bildirmek lâzımdır. Böylece feyz, ihsân yolu açılır. Dolu gelmek, daha doldurarak dönmek iyi olmaz. Çok dolmak, doydukdan sonra, daha almak hastalıktan başka birşey yapmaz. İhtiyaçsızlık, azgınlığa sebeb olur. Herşeyden önce lâzım olan, itikadı Kitaba ve Sünnete uygun olarak düzeltmektir. Doğru yolun âlimlerinin, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden anladıklarına ve bildirdiklerine uygun olarak itikad etmek lâzımdır. Çünkü, Kitaptan ve Sünnetten bizim anladıklarımızın hiç kıymeti yoktur. Ehl-i sünnet âlimlerinin anladıklarına uymak lâzımdır. Bizim anladıklarımız, Ehl-i sünnet âlimlerinin anladıklarına uymuyor ise, hiç kıymeti olmaz. Çünkü her bid'at sâhibi, (türedi reformcular) ve doğru yoldan kayarak dalâlete düşenler, sapık bilgilerini ve bozuk işlerini, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden anladıklarını ve bu iki kaynaktan çıkardıklarını söylemektedirler. Bu sözleri çok yanlış ve haksızdır.