'Ölüm' kadar yakın...

'Saf acı'dır babanın ölmesi!.. Kalbin üzerine inen yumruğun acısıdır... İçini, sızlayan açık yaralar kaplar. Mezar topraklarına dikilen çiçeklerle boy atar babası ölen çocuklar. Özlemlerden yarım kalan umutlardan kırık kanatlarından oyuncaklar yapar oynarlar... Bir gün yalnız uzandığın yatağında, yetim bir çocukla uyanmaktır babanın gitmesi!.. Tek renk bir yapbozun 'kaybolmuş parçası' gibi kalakalmaktır... Sen gibi cam kenarındaki sardunyalar da cansızlaşır. Güneşe değil artık kimsenin oturmadığı 'o' koltuğa döner yaprakları... Hüznün sindiği duvarlara yapılan her konuşma kesik kesiktir... Sanırsın giden babanın konuşması gereken yerlerdir 'o' susulan anlar. Sağır eder sessizlik, açar ağzını; konuşamaz... Evin direğinin yıkılmasıdır babanın ölmesi!.. El ele verip çöken damdaki kiremitler yerine konmaya çabalansa da hep bir yerlerde eksik kalır. Çatı başımızda duruyor zannederken, ilk yağmurda inceden inceden ıslanılır... Onun yerine çiçekleri koluna takıp kabristana gitmektir, babanın ölmesi! Koyu keder rengi gözlerle yarım kalmaktır... Yetim kalmaktır... Kalbinin odacıklarını kilitleyip anahtarları, üzerinden temizlediğin otlarla birlikte atmaktır!.. Babanın ölmesi boşluğa haykırmaktır!.. Defalarca seslendiğin gibi ona soğumadan önce; "baba baba baba!" diye! Dört mevsimi de sonbahar kaplar bencilce... 'Sen' gibi çırpınır tellere takılan uçurtmalar... Bir ölünün iç çekmesi olur rüzgâr... Sana da önce alışmak sonra unutmak en sonunda da hatırlamak düşer! Yüreğini yamasan da tüm eskilerden belki de bir ömür 'tek bir anıyı' ağırlamakla geçer!... -Her yıl olduğu gibi, vefatının on altıncı senesinde de rahmetli babam Prof. Dr. Hasan Gürbüz adına kurucu rektörü olduğu Süleyman Demirel Üniversitesi'nde düzenlenen anma törenine katılan herkese teşekkür eder, siz değerli okurlarımdan da dua beklerim... > Ninem diyor ki; Babanın faziletleri, evlatların servetidir.