Bir kâbusun tam ortasındaydı!

Sevgi ambulansla hastaneye götürülen Sinan'ın elini tutmuş ağlıyordu. -Sinan... Sinan beni duyuyor musun?.. Sakın ölme, sana ihtiyacım var... Sana ihtiyacım var... Sabahları seni göremezsem ne yaparım ben? Kimin yolunu beklerim?... *** Yaklaşık yirmi dakikalık ambulans yolculuğu Sevgi'ye yirmi asır gibi gelmişti ama nihayet hastaneye ulaşmışlardı. Dört-beş hastane görevlisi koluna serum takılı Sinan'ı sedye ile hastane koridorunda koştururken, elinde Sinan'ın çantası ve pardösüsü olan Sevgi de korku ve telaş içinde onları takip ediyordu. İskelede iken Sinan'ın başını kucağına aldığı için üstü kan içinde kalmıştı. Görevliler sedye ile üzerinde "ameliyathane" yazan kapıdan girince, Sevgi, suratına kapanan kapının önünde kalakaldı. *** Bir saatten fazla koridorda sıkıntı turları atan Sevgi, dinlenmek için oturduğu koltukta yorgunluktan uyuyakalmıştı. Duyduğu sesler üzerine uyanınca, bir kâbusun ortasında olduğunu hatırladı. Duvardaki saat 11'i geçiyordu. Sinan ameliyathaneye gireli neredeyse iki saat olmuştu. Acaba ameliyat bitmiş miydi? Sinan kendine gelmiş miydi? Yoksa?.. Kalkıp ameliyathane kapısına doğru yürüdü. Tam o sırada içeriden çıkan bir doktor maskesini indirerek lavaboya yöneldi. Sevgi hemen koşup önüne geçti: -Doktor bey, ameliyat bitti mi? O iyi mi? -Siz hangi hastanın yakınısınız? -Ben şey, Sinan beyin yakınıyım. Hani başını çarpmıştı, yaralı geldi. İki saat önce... -Anladım, dedi doktor dalgın bir halde başını sallayarak. -O iyi mi? Ameliyat başarılı geçti mi? Doktor eldivenlerini çıkararak; -Ameliyat devam ediyor dedi, beyin kanaması var. Doktor yeniden lavaboya yönelmişti ki, Sevgi kolunu tutarak yalvaran gözlerle yüzüne baktı: -Ne olur kurtarın onu! Benim canımı alın, ona verin... Doktor duraklayıp Sevgi'nin yalvaran yüzüne baktı: -Sizin hasta ile yakınlık dereceniz nedir? -Ben onun şeyiyim ... Şeyi... Nişanlısıyım!.. > DEVAMI YARIN