Sal çayıra!..

Evlatlarınız küçük birer inektir, dersem belki uykunuz açılır! Hadi uyanın; çoktan sabah oldu: Siz sütünü hazırlarken kızınız Barbie'siyle Ken'i öpüştürmekte ve anlamayacağını sandığınız ekran görüntülerini zihnine kaydetmekte...

Yavrunuzu bıraktığınız anaokulu duvarlarına baktığınız mı hiç? Kimlerin posterleri var? Saçlarını urgan gibi kuleden salan Rapunzel sevgilisini yanına çekince... Abazan orman cüceleri arasında uyuyan güzel Snow White'ı herifin biri dudağından öpünce çocuğunla birlikte alkışladığın benzeri filmler ve hikâyeler benzeri yüzlerce materyallerin şuur altlarına yüklediği sayısız imajdan sonra; o minik adımlarla tıpış tıpış yürünmeye başlanmış yol, acaba nereye varır?..

*

"Saldım çayıra, Mevla'm kayıra" denirdi eskiden. Peki güvenilir kaç çayır kaldı?.. Çocuklarınıza birer buzağı olarak baksaydınız; etlerinin, sütlerinin lezzetini, gezinip beslendikleri çayırlardaki otlardan almış olduğunu fark etseniz şaşırır mıydınız? Ama gerçek de budur!

Bizleri, elimiz altındakilerin "çobanlarına" benzeten zât, kâinatın Efendisi Sevgili Peygamberimizdir. Yani bizler, kuzularımızın otlayacağı çayırları öğrenmek, seçmek zorundayız, değil mi?

Dün, bir kardeşim: "Biz gizlice sigara içmeye çalışırdık, şimdiki çocuklar ise keşke sigara içse" dedi!.. Eyvah, dedim. Uyuşturucunun girdiği kapının dışında hangi kötülük kalır?

*

Bunları neden böyle ısrarla yazıyorum?.. Çünkü "birikmiş paralarımla ne yapmalıyım" diyen (veya diyemeyen) zenginlerimiz artık uyansın istiyorum! İnanın bana; çocuklarımız için yatırım yapmak; kalp krizi kadar bile korkutucu değildir!.. Kriz sizi öldürür, çocuklara yatırım yapmak ise yaşatır!..

Yarın bana: "Çocuklar bir sel suyu gibi ayakları dibinden akarken, nesiller hızla geçip giderken üç beş kılını kıpırdatan zengin kimdi?" Diye sorarlarsa: "İşte buydu, işte şuydu" diyerek, sizi göstermeyi öyle çok istiyorum ki.

Öyleyse bulun beni!