Un, elek ve sandık...

Yıllarca kapak/grafik yapmıştım. Muhtevadan önce estetiğe bakmak eski alışkanlıktır bende. Bir zamanlar; kitapların İstanbul'da neşredilmediğini anlar, hatta bazen de hangi şehirde basıldığını bile tuttururdum... İşte şu elimdeki de Anadolu'da basılmıştı. Fakat postamda bulduğum şu sıradan kitabın, zihnimi bu kadar meşgul edeceğini bilemezdim! Ve hatta; daha önce fotoğrafını görmediğim, adını bile işitmediğim bir kimsenin, sanki (hani ilk bayramda elini öpmeyle gideceğim) bir "amca" sıfatına bürünmeye başlayacağını da, inanın hiç tahmin edemezdim! * Mehmet Göçer, "Un Sandığı" serisinin 5'inci kitabıyla giriverdi âlemime. Burada, arkadaşlarla toplandıkça üzerinde tartıştığımız gibi pek derin cümleler yoktu belki içinde, fakat... Fakat enteresan olan şu ki; altıncısı hazırlanan "Un Sandığı" kitapları, daha şimdiden edebiyat tarihimizdeki yerini almış durumdadır, bundan eminim!.. 82 yaşında bir yazar düşünün. K. Maraş'ın kuzey bölgelerinde tam 55 yıldır gazete (Elbistan'ın Sesi) çıkarıyor... Ve ömrü boyunca görüp dinlediği hadiseleri de gayet ölçülü cümlelerle yazıp tarihe bırakıyor olsun... * Meslekten çok arkadaşımız emekli oldu. "Unumu eledim, eleği duvara astım" diyerek baba toprağına gidenler, daha da kötüsü kendilerini birer boş çuval gibi TV karşısına atanlar oldu! İşte şu bizim kuşağın en yaşlısının bile doğmadığı zamanlarda (ilkini kapattıktan sonra çıkarttığı) ikinci gazetesini, hâlâ yayınlamaya devam eden bir meslektaşımızdır Mehmet Göçer... Ah keşke her il ve ilçemizde ona benzer birkaç kişi olsaydı!.. Çünkü "Un Sandığı-5" saatlerdir elimde ve sanki Anadolu'muzun köy odalarından birindeyim veya düğünlerinde, cenazelerinde, yemeklerindeki kalabalığın arasındayım, hissini yaşıyorum! Allahü teala size uzun ömür ve sıhhat versin Mehmet Amca. Sakın ola eleğinizi duvarlara asmayın! Elemeye devam edin, çünkü daha dolduracağınız çook sandıklar var, inşallah...