Hayatımız Türk filmi

Hayatımız "Aynı bir Türk filmi" gibi. Altmış yaşını aştım, kendimi bildim bileli şöyle doyasıya ve içten gelerek, ileriye ümitle bakarak sevindiğimi hatırlamıyorum... Bu benim kişisel yapımdan kaynaklanıyor olabilir. Tamam da etrafımdaki insanların çoğu bu psikoloji içinde olunca sorgulamadan edemiyorsunuz durumu. Sanki birileri bu milletin paçasından tutmuş, yıllar yılı çekiştirip duruyor. Ne zaman biraz toparlanıp, kendimize gelsek, mutlaka bir şeyler oluyor. Önceleri asırda bir olan şeyler, bizim dönemimizde önce on yıllık periyotlardan sonra yıllarda, son zamanlarda ise aylarda ortaya çıkmaya başladı. Şimdi bakın, lütfen samimi olun, milli takımımız zamanın ölçülerine ve atmosferine uygun olarak bir başarıya imza atmış, bunu tam olarak yaşayabildiniz mi? Ya da, ülkemiz altmış yıldır savsaklanan politik çıkarlara alet edilerek bir anda elden kaçırılacak gibi olan, ancak son beş altı yılda gösterilen samimi gayretler sonucunda hâle-yola konan Avrupa Birliği üyeliği konusunda büyük, başarılı hamleler yapmış müşahhas gelişmeler olmuş, "artık bitti bu iş" denilirken "müzakere süreci"ne adım atılmış, bir bakıyorsunuz ortalık toz duman!.. Yok "Ergenekon", yok "partilerin (şu anda iki adet) kapatılması", yok "anayasa değiştirilemez" çığlıkları... Şimdi otur da şöyle "Avrupa Birliği" ve "Demokratikleşme" yolunda atılan bizim neslin hayal bile edemeyeceği başarıları doyasıya kutla. Mümkün mü? Siz hangi Türk filminde gözyaşısız, sızlanmasız şekilde "mutlu son"a ulaşıldığını gördünüz? Sırf şahsi çıkarları için bu güzelim ülkeye ve millete reva görülenleri yaşadıkça bazen ümitsiz oluyorum. Ama "Allah'tan ümit kesilmez" ölçüsüne sığınarak gittikçe etkisini kaybeden "statüko"nun da daha rahat edeceği günlerin hayaliyle avunuyorum. Çünkü büyük hayallerden güç almayan "vizyon"ların gerçekleşmesi mümkün olmuyor. Hadi o zaman Çetin Altan Usta'nın deyişini tekrarlayalım: "Enseyi karartmayın!"