Mü­şer­ref Ha­nım ağ­la­mak­lıy­dı...

Mü­şer­ref Ha­nım ve Yah­ya Efen­di, deh­şet­le göz­le­ri­ni aç­mış­lar, kar­şı­la­rın­da do­nuk bir şe­kil­de ko­nu­şan genç ada­mın yü­zü­ne ba­kı­yor­lar­dı. Akif du­dak­la­rı­nı ıs­lat­tı di­liy­le ve de­vam et­ti: - Avu­ka­tım si­zin­le ge­re­ken şey­le­ri gö­rü­şe­cek. Ev­lat­lık ver­me ko­nu­sun­da ya­sal olan her şey ta­mam­la­na­cak. Ben de ya­şa­dı­ğım sü­re­ce mad­di ola­rak ge­re­ken yar­dım ney­se ya­pa­ca­ğı­ma ta­ah­hüt ede­ce­ğim. İs­te­di­ği­niz şe­kil­de, is­ter no­ter hu­zu­run­da is­ter baş­ka ne ge­re­ki­yor­sa o bi­çim­de. Ka­bul edi­yor mu­su­nuz? Yah­ya şaş­kın bir hal­de ka­rı­sı­na bak­tı. Mü­şer­ref ağ­la­mak­lıy­dı. İçi­ni çek­ti: - Ah be­yim, ne­den böy­le ya­pı­yor­sun ki? Be­nim hiç ev­la­dım ol­ma­dı. Çok is­te­di­ğim hal­de Al­lah ver­me­di. Şim­di nur to­pu gi­bi bir ev­lat sa­hi­bi­sin ve onu is­te­mi­yor­sun, in­san elin­de­ki­nin kıy­me­ti­ni böy­le bil­mi­yor de­mek ki! Akif'in se­si sert­leş­ti: - Bun­la­rı bı­rak Mü­şer­ref Ha­nım, ka­bul edi­yor mu­sun et­mi­yor mu­sun? Yah­ya ka­rı­sı­nın ce­vap ver­me­si­ne fır­sat ver­me­den atıl­dı: - Ya son­ra­dan "ev­la­dım" di­ye tut­tu­rur­san be­yim? O za­man ne ola­cak? O ço­cu­ğun ne ha­le ge­le­ce­ği­ni hiç dü­şün­me­ye­cek mi­sin? Akif ba­şı­nı kal­dır­dı ve göz­le­ri­ni kı­sa­rak bak­tı kar­şı­sın­da­ki yaş­lı ada­ma: - Ben o ço­cu­ğu gör­mek is­te­mi­yo­rum. Eğer be­nim ya­nım­da ka­lır­sa ha­yat o za­man âde­ta ce­hen­nem ola­cak ona! Ka­rı­mın ölü­mü­nün tek suç­lu­su o!.. Mü­şer­ref du­dak­la­rı­nı ısır­dı ve diş­le­ri­nin ara­sın­dan fı­sıl­da­dı: - Töv­be ya Rab­bim, Al­lah af­fet­sin se­ni be­yim, ne di­ye­yim! Yah­ya ka­rı­sı­na dön­dü: - Ne der­sin Mü­şer­ref? Yaş­lı ka­dın el­le­ri­ni iki ya­na aç­tı: - Ne di­ye­yim Yah­ya Efen­di, bağ­rı­ma ba­sa­rım be­be­ci­ği, bü­yü­tü­rüm. Se­vim Ha­nı­mı çok se­ver­dim, onun ha­tı­ra­sı­na hür­me­ten... Kız­gın bir şe­kil­de Akif'e bak­tı: - Eğer biz ka­bul et­mez­sek Dok­tor Bey kim bi­lir ne­re­ye fır­la­tıp ata­cak yav­ru­ca­ğı, bak­sa­na, ka­ra­rı­nı ver­miş... Yah­ya, Akif'e dön­dü: - Bir şar­tım var be­yim, ço­cu­ğun ha­ya­tı­na hiç­bir şe­kil­de hiç­bir za­man gir­me­ye­cek­sin bir da­ha... Biz bü­yü­te­ce­ğiz ma­dem, bi­zi bil­sin ana­sı ba­ba­sı... Akif'in ara­yıp da bu­la­ma­dı­ğı bir şey­di bu: - Ta­mam, he­men avu­ka­tı yol­la­ya­ca­ğım si­ze. Hak­kı­nı­zı he­lal edin. Mü­şer­ref hiç ce­vap ver­me­di. Yah­ya Efen­di ise ba­şı­nı sal­la­mak­la ye­tin­di... > DE­VA­MI YA­RIN