Öfkeden gözü dönmüş gibiydi!

Perihan Hanım bir adım geriledi, gözlerini kıstı: - Bu hanım kim Tamer? Tamer lakayt bir tavırla: - O mu? O benim karım anne, Şevval... Ben evlendim. Perihan Hanım sendeledi. Kapıya tutundu. Suratı sapsarı olmuştu bir anda. Üç dört adım geride duran Dürüye yüzünü buruşturmuş, dudaklarını ısırmıştı. Şevval bir adım attı kadına doğru. Elini öpmeye yeltendi ama Perihan Hanım sert sesi onu durdurdu: - Bu da ne demek oluyor? Nereden çıktı bu? Tamer ciddi bir tartışmanın içine gireceğini bildiği için hazırlıklıydı: - Nereden çıkacak? Şevval ve ben evlendik. İşte bu kadar. Perihan Hanım öfkeyle baktı tedirgin ve korku içindeki genç kadına: - Biz anne ve baba değil miyiz? Böyle bir şeye kendi başına nasıl karar verebilirsin? Şevval'e döndü: - Ya sen? Kimsin? Neyin nesisin? Hiç aklın yok mu senin? Ailen, anan baban yok mu? Kendi başınıza ne demek bu? Asla onay vermiyorum, olamaz! Sinir içinde salona girdi ve koltuklardan birine oturup ayak ayak üstüne attı. Bir sigara yaktı. Mavi dumanı tavana doğru üfledi. Dumanlar önce toplu halde, sonra dağılarak yükseldiler. Şevval suçlu bir çocuk gibi ayakta, olduğu yerde duruyor ve yere bakıyordu. Tamer kaşlarını çattı. Şakakları atıyordu: - Benim hayatımla ilgili kararları ben veririm. Sevdim ve evlendim. Bu kadar. İster kabul et ister etme, senin bileceğin iş. Perihan Hanım ağlamaklı bir sesle haykırdı: - Nasıl yaparsın bunu? Kimin nesi bu kız? Bizim ailemize uygun mu bir kere? - Şevval iyi bir kız anne! Annesi babası ölmüş, amcası ve yengesiyle oturuyordu. Perihan Hanım dişlerini sıktı: - Kim onlar? - Onlar önemli değil, zaten bizim evlendiğimizden onların da haberi yok! Biz kendimiz karar verdik ve evlendik. Mesele biraz anlaşılmıştı. Perihan Hanım haykırdı: - Kaçtınız yani, sen, ne olduğunu bilmeden zengin kapı buldun tabii, hiç düşünmeden takıldın oğlumun peşine ha? Şevval yutkundu: - Ben... Ben sizin düşündüğünüz gibi... Perihan Hanım tiz bir çığlıkla susturdu genç kadını. Öfkeden gözü dönmüş gibiydi... > DEVAMI YARIN