"Seni almaya geldim Alev!"

Sibel bir yandan Leman Hanımın anlattıklarını dinliyor bir yandan da kapıyı açmaya gidiyordu. Kadının lafını keserek bağırdı: - Kapıcı geldi herhalde. Antreye gelip dikiz gözünden baktı, kimse görünmüyordu. Kapıya yaklaşıp seslendi: - Kim o? Karşı taraftan ses gelmedi. Birden telaşlandı. Tekrar sordu: - Kim o? Turgay yutkundu ve cevap verdi: - Benim, konuşmak istiyorum. Medeni insanlar gibi konuşmak istiyorum. Alev'in orada olduğunu biliyorum. Lütfen açın kapıyı ve konuşalım. Sibel soluk soluğa kalmıştı. Hızla içeriye koştu: - Alev, Turgay gelmiş, konuşmak istediğini söylüyor. Medeni insanlar gibi konuşmaya geldim diyor. Ben ihtimal vermiyorum; ama karar senin güzelim. Alev heyecanlanmıştı: - Aç kapıyı Sibel. Neymiş derdi anlayalım. Bu şekilde kaçmakla bir yere varamayız. Ben de son defa söyleyeceğimi söyleyeyim, o da söylesin. Sibel gözlerini kıstı: - Emin misin canım? Leman Hanım dövünüyordu: - Kızım, babanı arasaydık keşke... Çıkma karşısına şu adamın. Sibel, Muhittin Amcanı ara kızım. Haydi durma. Açma yavrum kapıyı. Alev itiraz etti: - Anne, lütfen. Bu şekilde davranırsam suçlu konumuna düşerim. Ben ayrılmak istediğimi son bir kere daha söylemeliyim onun yüzüne. Açalım kapıyı Sibel. Sibel çaresiz antreye döndü ve kapının kilidini çevirdi. Turgay sabırla beklemişti dışarıda. Genç kadının yüzünü görünce başıyla selamladı: - Girebilir miyim? Genç kadın eliyle işaret etti ve kenara çekildi. Turgay ilk defa adım attığı bu eve dikkatle bakarak salona girdi. Alev koltuklardan birinde oturuyordu. Leman Hanım ise balkon kapısının yanındaki sandalyedeydi. - Merhaba Alev. Seni almaya geldim karıcığım. Alev alaycı bir gülümseme ile acı dolu bakışlarını gezdirdi kocasının yüzünde: - Bitti Turgay, bunu anlamakta neden zorlandığını bilemiyorum ama bitti. Gelmeyeceğim. Turgay'ın şakakları ve elmacık kemikleri atmaya başlamıştı. Yumruklarını ve dişlerini sıktı. DEVAMI YARIN