"Şimdi güzel güzel konuşabilir miyiz?"

Genç kadın neşeyle kıkırdadı: - Sen bana söz ver önce, dediğim gibi yapacaksın... Zafer kuşkulu gözlerle karısına bakıyordu. İster istemez "olur" anlamında salladı başını. Serpil eğilip öne doğru kocasının elini tuttu. İri yeşil gözleri sevinçle parlıyor, ışıklar saçıyordu. Hafifçe öksürdü önce. Serpil gözlerini kısarak baktı karşısındaki endişesi yüzünden belli olan genç adama: - Bugün Betül'le birlikte doktora gittim Zafer! Zafer'in o anda rengi değişti, bembeyaz oldu. Nefes alıp verişleri hızlandı ve şaşkınlıkla kekeledi: - Ne? Neden? Hasta mısın hayatım yoksa? Neyin var? Benden neden sakladın? Serpil rahat bir şekilde arkasına yaslanarak gülümsedi: - Ne söz verdin sen bana? Hem bak bakalım yüzüme, hiç hasta gibi bir halim var mı benim? Zafer'in dudakları titriyordu. Çaresizce ama heyecan içinde inledi: - Tamam, dinliyorum ama çabuk söyle! Serpil kıkırdadı: Altı ay kadar sonra üç kişi olacağız Zafer. Bir bebeğimiz olacak. Zafer taş kesilmişti sanki. Karısının cümlelerindeki anlamı kavramaya çalışıyor, göz kapakları hızla açılıp kapanıyor, yüzü durmadan renk değiştiriyordu. Serpil kuşkuyla baktı kocasının yüzüne: - Anlamadın galiba, bir bebeğimiz olacak dedim. Beklenmedik bir şekilde fırladı Zafer ayağa. Ellerini havaya kaldırıp indirdi. Ondan sonra çevre masaların duyabileceği kadar yüksek bir sesle bağırdı: - Baba oluyorum ha? Ben baba oluyorum, Allah'ım sana şükürler olsun, karıcığım çok teşekkür ederim. Serpil onun bu kısıtlamasız sevincinden utanmıştı. Uzanıp kocasının kolundan tuttu ve onu masaya oturttu: - Zafer, ayıp oluyor, herkes dinliyor bizi ne olur kendine gel! Genç adam haykırdı: - Kimse umurumda değil Serpil'im. Herkes duysun!.. Bu birkaç dakikalık sevinç gösterisi nihayetlenip Zafer sakinleştiğinde Serpil yorulduğunu hissetti: - İyi misin artık, şimdi güzel güzel konuşabilir miyiz? Zafer başını salladı: - Tamam, tamam karıcığım, şimdi söyle bana, başından anlat neler olduğunu... > DEVAMI YARIN