Mutluluk masalı

Başıboş saatleri seviyorum. Bir elimde kitabım, diğerinde kahvemle evin içinde amaçsızca dolaşıp durmayı, aklıma hücum eden düşünceleri savuşturup geçmiş muhasebesinden kurtulmayı seviyorum. Kurtulamadığımda günün geri kalanını kendime kızarak geçiriyorum. Ve bu hiç zevkli değil. Sıcak iklimlerin boşvermiş insanları gibi olmak istiyorum. İkindi zamanı uyuklayan, hayalden hayale dalan, gülümseyen yüzleri seviyorum. Kimseye karşılıksız bir şey vermeyen bu yalan dünyaya ben de zerre kadar değer vermek istemiyorum. Eğer bir oyunsa bu hayat dediğimiz, kazananı ben olmak istiyorum. Katilin daha ilk sayfalarda deşifre edildiği, buna rağmen soluk soluğa okunan kitaplar gibi olsun istiyorum serüvenim. Bunun şartı ise rahatlamak. Rahat bir insan olmak! Ne olursa olsun aldırmamayı becermek! Güneşin parladığı günlerde bunu yapmak daha kolay geliyor. Milleti hasta eden kavak ağacı pamukçukları tembel tembel savrulurken onlardan birisi gibi hissetmek kendini... Başıboş saatlerde umarsız olmak! Dışarısı sıcaktan kavrulurken evin gölgesine kıvrılmak ve belki eser diye serin rüzgarı beklemek! Başınızı koyduğunuz yastık ısındığında hemen tersini çevirip biraz daha keyiflenmek! Siz mutluluğun daha farklı ya da daha pahalı olduğunu mu sanıyorsunuz? Yanılıyorsunuz! Değil. Mutluluk hayata küçük çalımlar atabilmektir. Bütün olumsuz koşulları şöyle bir süzüp omuz silkebilmektir. Dünyevi sıkıntıları küçümseyebilmektir mutluluk. Bilgeliktir. Tamam olmaktır. Tamam olmanın faturasını ödeyebilmektir. Yani mutluluk hem yanıbaşımızda hem de çok uzağımızdadır. Az istemek lüksüne sahip olmaktır. Bir şeyleri istemediğinizde kimse sizi vermemekle tehdit edemez. Buna da güç denir. Bir kitabın sayfalarında kendinizi unutmak, tanımadığınız bir yazarın hayal dünyasında kaybolmak, başka dertleri dinlemek, başka hayatları izlemek... Başkalar olduğunu bilmek... Tek ve en önemli olmadığınızı özümsemek... Mutlu olmak zor mu sanıyorsunuz? Haklısınız. Zor!